Çocuk Eğitmek Eğitim Gerektirmez

Bir çocuğu eğitmek, bir çocuk yetiştirmek o kadar zor ki aslında. Herkes çocuğunun son derece ahlaklı, özgüven sahibi, sosyal, bencil olmayıp insancıl olan yani bütün güzel hasletleri üzerinde taşıyan bir çocuk olmasını ister elbette. İster de emeksiz hiçbir şey olmadığı gibi bu da olmaz. Bazıları çocuğu karpuz zannedip olduğu yerde büyüyen bir şeymiş gibi davranır. Pek durmaz üstünde çocuğun, şu nasıl olmalı, bunu nasıl öğrenmeli, ne kadar özgür bırakmalı ne kadar engel olmalı, engel olmalı mı olmamalı mı, çocuğun özgür alanları sonsuz sınırda mı olmalı yoksa bir sınır dahilinde mi hatta bırakın bunları düşünmeyi  çocuk bu ne de olsa anlamaz diyen bir zihniyette hayatımızın tam ortasında durmaktadır aslında.

Bazı şeyleri bilmek için de illa ki uzman olmaya ya da belli bir eğitimden geçmeye gerek yoktur. Eğer bir kadın “anne” sıfatını takmışsa omzuna o kadın için artık düşünecek çok ama çok önemli bir şey var demektir hayatta. O çocuğun üzerine enine boyuna düşünmelidir, şu neden bu neden diye sorgulamalıdır çocuğuyla ilgili olan her şeyi. Çocuktur yapar ve çocuktur anlamaz diyen bir grup vardır ki bu grup bana oldukça dayanılmaz gelmektedir. Neden mi?

Çünkü bir çocuk doğduysa anlamaya çoktan başlamış demektir. Hem de 3 yaşına kadar algıları bir daha hiç olmayacağı kadar açık olarak. Bir bebeğin doğduğu andan itibaren asalak yaşayan bir varlık olarak algılanıp sadece ihtiyaçları giderilmesi gerekiyor gözüyle bakmak oysa ne kadar yanlıştır. Yazık ki çoğu çocuk bunun bilincinde olmayan annelerce yetiştiriliyor pardon büyütülüyor!

Benim fikrimce çocuk yapmaz; doğru da yaptırılır yanlış da. Çocuğa ait olan özgür alanların yanında başkalarının özgürlüğüne ya da bireyselliğine zarar vermeyecek bilinçte bencil olmayan çocuk yetiştirmektir asıl mesele. Bunu başarabilen insanlar en azından benim etrafımda çok nadir olsa da gelecekten umutluyum.

Çocuk yetiştirmek dünyadaki en kutsal iştir ve çok da büyük bir meziyettir ama şunu anlamak önemli; çocuk büyütmek değil çocuk yetiştirmek!