Artık kızımı bırakıp okula gitme vakti geldi tabi bana da bunalımlar geldi. Elimde değil, kendimi bu sıkıntıdan kurtaramıyorum. Hep baş başa olduğum, dipdibe olup her ihtiyacına koştuğum kızımı haftada 3 gün yaklaşık 4’er saat bırakacağım yani haftada ortalama 12 saat ki bu da bir günün yarısı eder. Bu kadar ince hesap yapacak kadar kaybettim aklı başındalığı. Aslında 3 gün bile fazlaydı benim için, ben olayı 2 dersle tatlıya bağlayacaktım ne güzel ama danışman hocam son anda vazgeçirdi beni. Haklıydı da… İyice yarım yamalak olacaktı her şey, gözden çıkarmak zorundaydım bu vakti. Hemen şu kariyere dönüş kararı verdiğim yazımı okudum bu hislerden kurtulmak için ama olmadı, yetmedi beni bu sıkıntıdan kurtarmaya.
Tamam abartıyorum belki, düşününce haftanın 5 günü sabahtan akşama kadar bebeklerini bırakıp giden anneleri herhalde benim derdim çerez kalır. Ben anneyim ama öyle ya da böyle ister haftada yarım gün, ister 5 gün olsun ne fark eder ki yine de 3 gün bensiz yoğurt yiyecek hatta yiyecek mi? Planı yaptım aslında, programım hep öğleden sonra olduğu için kızıma öğlen yemeğini yedirip, uykusuna yatırıp çıkıyorum. Sonra babaannesi ona yoğurdunu yediriyor(?) ve ikindi uykusuna yatırıyor(?). İşte ipler burada kopuyor çünkü bu kız bensiz gündüz uykusunda hep mızmızlık yapıyor çünkü bugüne kadar bir-iki denemem oldu, hemen bozuldu ayarlar.
Bunlar gerçekten benim kalbimden geçiyor, gerçekten sırf ben olmadığım için yemeyeceği yemeğe ya da uyumayacağı vakte ciddi ciddi takılıyorum. İşte ben hep diyorum fazla takıntılı bir anneyim. Bunu biliyorum ama sıyıramıyorum kendimi bu düşüncelerden hatta sırf bu yüzden kendimi üzmekten. Azıcık daha rahat olabilsem keşke ama yine olmuyor. Geçenlerde bir gaza getirmiştim kendimi ve bir gün özgürlük ilan etmiştim ama o gün bir gündü ve bitecekti, biliyordum sonucu. Bu ise artık hayatımda bir devamlılık halini alacak hatta yapmam gerekenin en asgarisini yapıyorum. Eğer bu Master işini tamamlamaya niyetliysem daha da fazlasını yapmam gerekiyor. Hatta ve hatta süs olsun diye de yapmıyorum ben bu Master’ı ama niye böyle süs niyetine havası veriyorum kendime.
İdeallerim, hayallerim ne oldunuz? Nerelere gittiniz?
DertliyimL annelik beni benden aldı, bir türlü eski ben olamıyorum.