Annenin uyku sendromu

Her sabah uyandığımda bu gece kesinlikle erken yatacağım diye kendime söz verip, her gece uyurken yine geç yatmış olmak nasıl bir şey. Bunu ben çok iyi biliyorum. Şöyle oturup düşünüyorum da bunu nasıl başarıyorum, ısrarla ama her sabah aynı sözü veriyorum ve kendime tutmadığım bir söz dağı oluştu çoktan. İyi de neden?

İşte bunu düşününce iki çelişki arasında buluyorum kendimi. Gün içinde meleğimle sürekli beraberiz, uyumadığı zamanlar dışında hep yanımda ki mecburi bir durum. Beni görmediği an basıyor çığlığı. Mesela oyun parkında ben yokken oynamaz ama bende yanına yatarsam gözü beni görmeden oynar oyuncaklarla ta ki yanından kalkana kadar. Ben gider gitmez bozulur bütün konsantrasyon hemen anne aranır, aranmakla da kalmaz yanına getirmek için yapmadığı huysuzluk kalmaz. İşte böyle dipdibe yaşıyoruz bu ara kızımla. Onun gündüz uykularında zaten evin temel işleri, yemek falan ancak sığdırıyorum. Akşam o uyuduktan sonra da yine bi mutfağı toparlamaca, şöyle ayaklarımı uzatıp elime çay, kahve almam belli bir zaman alıyor. Şu sıralar küçük hanım gece uykusuna yattıktan sonra da şöyle bi ara uyanıp anneye kendisini uyutma işkencesi de yapmaya başladı. Yani bana kalan kafamı dinleme zamanı geceye uzuyor. O zaman da öyle bir keyifli oluyor ki hiç uyuyasım gelmiyor ve geç yatıyorum. Ama sabah hiç şaşmaz 7’de dikilir başıma küçük cadıJ işte o an o kadar felaket oluyorum ki, kesin diyorum kesin bu gece oyalanmadan erken yatacağım uykusuzluktan ölüyorum. Zaten benim gibi çocuğu olmadan önce günde 10 saat uyursa anca kendine gelen birisi için fazla acıklı oluyor bu sabah kalkışları yani tam bir sendrom. Ama gel gör ki akşam yine aynı şeyler, sabah yine aynı şeyler bu bir döngü halinde devam ediyor. Şimdi bu yazıyı yazarken düşündüm de bu döngüyü hiç değiştiremeyeceğim galiba.

Olsun bu da güzel. Bebekli yaşam böyle bir şey ama her şeye değer.