19.Hafta: Geçiyor Zaman

Hareketli geçen haftalardan biriydi benim için. Tek çocuklu hayatın tadını doyasıya çıkarma dönemindeyim. Tek çocuklu bir hayat şuan bana o kadar kolay geliyor ki, kızım bana hiç yük olmuyor. Elbette biraz daha büyümüş olmasının etkisi büyük.

Yapılacak işleri beraber yapıyoruz, oyunlar oynuyoruz, yemek pişiriyoruz kısaca hiçbir şeyi aksatmadan günlük yaşama devam eder hale geldim onunla. O uyurken de genelde kendime vakit ayırıyorum mesela bol bol kitap okuyorum. Hayatımın en çok kitabını okuduğum dönem bu dönem olacak koydum bunu kafaya.

56 kiloyla başladığım hamilelik yolculuğuna an itibariyle 62.5 kilo olarak devam ediyorum. Nerdeyse yarısı bitmek üzere ve durumumu çok da ümitsiz bulmuyorum. İlk hamileliğime göre daha az kiloyla bitirecekmişim gibi bir his var içimde.

Beslenmeme çok dikkat edemiyorum aslında özellikle dışardayken zor oluyor bu. Evdeyse genelde sebze ağırlıklı yemeye ve bol su içmeye özen gösteriyorum tabi bu hamur işinden uzak durduğum anlamına gelmez. Gece yeme nöbetlerim hala devam ediyor.

Bu arada içimden zaman biraz daha yavaş geçsin diye yalvarıp duruyorum. Yolu yarıladım bile, ne kadar az kaldı diye düşünmeye başladım. İlk hamileliğimde günler geçmek bilmez, kızıma kavuşayım diye bekler dururdum şimdiyse tam tersi. Bunun bebeğime olan sevgimle bir ilgisi yok aslında onu da şimdiden o kadar çok seviyorum ki… Ama o gelince beraberinde uykusuz geceler, yorgunluklar ve yeni anne sendromları da getirecek. Şuan buna hazır değilim, dedim ya yapacak çok şey var, okuyacak çok kitap var.

Gerçi şu yönde bir umudum da var, bu defa herşey daha kolay olacak sanki. Tecrübeliyim artık belki aksine birşeylerden taviz vermem gerekmez ve bu süreci kolay atlatırım. Kendimi hazırlıyorum çünkü önümde bir bilinmezlik yok şimdi. Aksine iyi bildiğim bir sürece bu defa çok daha aklım başımda girmenin çabasındayım.