19 Mart 2012 Pazartesi

Şimdi Daha Çok Farkındayım

Sadece bana özel olduğuna inandığım aslında kendimi tam olarak buna inandırdığım bir konserin tanığıyım şimdi. Müzik öyle bir çekti ki beni kendine, hiç düşünmeden teklifsizce oturuverdim müzisyenlere yakın olan bir yere. Kendimi, hayatımı, dünümü ve bugünümü düşündüm uzun uzun. Sanki hep düşünüyordum ama tüm düşünceler bir anda birikiverdi zihnimde.

Sahi ne düşündüm ben bu kadar?

Annemi hiç unutmadım ben… Ne onun yemyeşil gözlerini, ne dünyalar güzeli yüzünü, ne gülüşünü, ne ağlayışını, ne sevmesini, ne kızmasını hiç ama hiç unutmadım. Onu her hatırlayışımda boğazıma oturan yumru geçmemiş olsa da sanki daha çok alıştım yokluğuna. Bir mecburiyet ama benimki, alışmaktan ve kabullenmekten öte köy yoksa başka çare yoktur.
Sadece anladım ki, ben çok değiştim. Onu kaybedeli 15 ay oldu ve şimdi dünden başka gibiyim. Onun yokluğuyla ruhumu saran bir kasvet varmış da, içime çöken bir kara bulut her gülüşüme gölgeymiş de yeni yeni gözlerimin buğusu çekilmeye başlamış sanki. Hani unutmak değil asla, unutmak mümkün bile değil ama renklerim var şimdi mat dahi olsa, umutlarım var, kızıma sarılışlarım bir başka, hayallerim de var, hava o kadar puslu değil, karanlık o kadar derin değil gibi.

O gittiğinden beri sanki yaşamışım da yaşamamışım gibi hissettim birden. Hani böyle hasta olmuşum da yataktan uzun zaman kalkamamışım. Hani ben ne anneliğimi, ne eşliğimi, ne evlatlığımı, ne ablalığımı o günden beri tam olarak yaşayamamışım. Sever gibi yapmışım ama sevememişim, güler gibi yapmışım ama gülememişim ve bazen ağlayamamışım bile.

Şimdi yokluğuna alıştım diyemem çünkü hala o eve her gidişimde, odaların her birinde anılar tek tek gözümde. Dedim ya kabullendim ve herhalde yokluğunu benimsedim artık. Unutmam imkansız, yüzünün güzelliğini hayal ettikçe gözlerimden süzülen yaşlara engel olmam imkansız, onun sevdiği her şarkıda derin bir kedere gömülmemem ve tıpkı şimdi ki gibi olduğum yerde mıhlanıp kalmamam imkansız.

Sadece hala yaşadığımın ve bu hayatı yaşamak zorunda oluşumun farkındayım.
Sadece sevmem gerekenleri hak ettikleri gibi sevmem gerektiğinin, birileri için çok şey olduğumun farkındayım.

Sadece onu göremediğim yerde mutlu olduğuna inanarak geri kalan ömrümü geçirmek zorunda olduğumun farkındayım.


7 yorum:

İkiz Annesi dedi ki...

Canımmmmm senin için çok zor olduğuna eminim.
Kelimeler yetersiz kalıyor şu anki hislerimi anlatmaya.Bol sabır ve dayanma gücü diliyorum..

LilaMorOda dedi ki...

Babamı 2011 haziranda kanserden kaybettim. Bu durumu kabullenmekten başka çaremiz oladığı için alışır gibi yapıyoruz. Ama ölüm hele ki anne-babanın ölümü kabullenmesi zor bir durum. M.İslamoğlu demişti; Allah inancı olmayan biri için ölüm kabullenilemez bir şey diye. Allah'a sığınıyoruz, sabır diliyoruz ve kavuşma anımızın olacağını biliyoruz.

tuğba dedi ki...

Başın sağolsun..Gözlerimden akanlara hakim olamadım..

Adsız dedi ki...

Seni çok iyi anlıyorum... İnsan nasıl da bazı düşüncelere sarılıp avunuyor, neredeyse söylenen her sözde teselli kaynağı arıyor ama aslında değişen hiç bir şey olmuyor. Sadece hayat akıp gidiyor...

~♡ηυяѕαℓкιмι™ dedi ki...

Rabbim geride kalanlara uzun ömürler versin.. Rabbim benim anne babama kardeşime de uzun ömürler versin. Ben de 10 yıl kadar önce bir kardeşimi kaybettim. Eskisi kadar yakıcı değil. Anne acısını tutmaz ama oda çok zordu. Ama hayata tutunduran tek şey bir gün yine kavuşma ihtimali.. Onlar sadece bu dünyadan gittiler ve vuslat ancak ömrümüz kadar. Rabbim gönlünüze ferahlık versin ve başınız sağolsun.

ayak izleri-sevgi dedi ki...

gidişlerine alışmaktan başka bir çaremiz yok.. ben de babamla rüyalarımda özlem gideriyorum.. uyandığımda kızıyorum kendime bıraz daha uyusaydım keşke diye..

cuckan dedi ki...

canımcım,
dediğin gibi alışmak mümkün değil, zorunda olmak var, yaşamaya mecburuz şarkının dediği gibi. Çünkü sen de demişsin ya sen aslında başkası için çok şeysin. hem karnındaki hem evdeki miniğin için çok şeysin. Onlar için geçekten yaşamaya devam etmelisin işte. Onlarla kaliteli zamanlar geçirmeye mecburuz, onların çok şeyi olduğumuz için.