Hamilelikle birlikte hormonların benimle oynadığı oyunların haddi hesabı yok. Geçenlerde kendimi bir bunalım, bir depresif hissettiren hormoncuklar bende bir de derin duygusallığa sebep oluyor.
Hafta sonu kızımı öğlen uykusuna yatırdım, aldım elime meyve suyumu (dikkatinizi çekerim kahve ya da çay değil) biraz TV’de dolaşayım dedim. Çizgi film kanallarından birinde durdum ve çocukluğuma dönebilirim belki diye düşündüm. Keloğlan’a bile çizgi film yapmışlar bizim çocukluğumuzda Heidi’den ötesi yoktu oysa. Sevgi pıtırcığı duygusal bir sahnede ki bir çizgi filmde ne kadar duygusal bir sahne olabilir siz düşünün gözlerim yaşardı. O an Aman Allah’ım bana ne oluyor böyle dedim.
Zaten bugünlerde her şeye gözlerim sulanıyor hatta annem aklıma geldikçe oturup ağlıyorum. Sonra kendimi toparlayıp üzülmemeliyim diyorum. Çevremdekilerden bir şefkat, bir sevgi beklentim var azıcık terslensem hüzünleniveriyorum. Kısaca, pek bir hassasım işte bu sıra.
Bulantılar ağır olmasa da hafiften hafiften kendini hissettirerek devam ediyor. Günün her saati bulanma kapasitesine sahip bir mideye sahibim ama dediğim gibi ağır geçirmiyorum bu durumu.
Bol bol okulu asıyorum, bol bol yatıyorum tabi kızım uyuduğu sürece, bol bol yiyorum, bol bol içleniyorum… Okulu asıyorum ama içimde bir vicdan azabı ki sormayın. Ama bu halsiz ve bulantılı halimle o kadar zor geliyor ki. Şu 12 haftayı bir atlatsam düzelecek inanıyorum hatta 2. Trimester’da çok daha enerjik ve aktif olacağım biliyorum. İşte o zaman çok çalışma zamanı.
1 yorum:
az kalmış 12.ci haftayı geçmene , ondan sonra yavaş yavaş düzene girersin inşallah...
Hamilelik nasıl bir süreçse anne ruhu hep dalgalanıyor...Hormonlarımız bizi ağlatıyorda güldürüyorda...
Yorum Gönder