Bir de Benim Arkamdan Ağlasan

O ağlamadı ama ben ağladım. Evet evet oturup ağladım ciddi ciddi. Kim mi? Kızım tabi ki.

Damarlarımda dolaşan annelik duygusu kıskançlıkla birleşince ne korkunç bir hal alıyormuş meğer. Kıskanırım kızımı, hem de her şeyden ve herkesten. Benden başka kimseye sarılmasa, kimseyi öpmese, kimseye gitmese üzülmem hatta sevinirim. Çok bencilim değil mi? Tamam babasını hariç tutuyorum… Evet yine de bencilce oldu kabul ediyorum.

Dürüstçe söylüyorum ama dayanamıyorum. Bu kızı ben babaannesine değil de başkasına emanet etmek zorunda kalsam delirirmişim herhalde. Dağına göre kar hesabı, bazen bu doz bile bana fazla geliyor. Ben zaten sevdiğini kıskanan, paylaşamayan tiplerdenim. "Sana benim gözümle bakan gözler kör olsun..." şarkısını o yüzden mi bu kadar severim acaba. Abartmayayım kızımla ilgili değil ama eşimle ilgili düşününce kör olabilir yani üzülmem açıkçası.

Babaannesine bırakıp gitmek o kadar ağır geliyor ki bazen. Kızım peşimden üzülse, ağlasa, gitmemem için paçalarıma yapışsa bu kadar üzülmem belki de. O ne yapıyor? Peşimden el sallıyor hatta bazen ben kapıdan çıkarken başka şeylerle bile ilgileniyor. Ben hüzünlü bir anne-kız ayrılığı hayali kurarken o hep halinden memnun oluyor.

Tüm bunlara rağmen mutlu olabilirdim. Kızım çok mutlu, ne güzel üzülmüyor, babaannesi ona çok iyi bakıyor diye sevinebilirdim ama geçen akşam her şey değişti gözümde. Benim arkamdan gülerek el sallayan o minik kelebek, akşam babaannesi giderken kucağından inmek istemeyip ağlamaya başladı. Üstelik kucağıma almak istedim ve gelmek istemedi. O anki halimi düşünebiliyor musunuz?

Yabancı değil hatta çok yakın, babaannesi sonuçta sevsin tabi. Hatta çok sevsin… Sevsin de bu ayrımcılık neden ki. Ben anneyim ama hani ben her şeyden ve herkesten öte olan, hani fedakar, vefakar, dokuz ay karnında taşıyan, uykusuz gecelere katlanan, hayatının şuana kadar ki en büyük kısmını geçirdiği kadınım ben. Haksızlık değil mi şimdi bu bana? Ne kadar bunalıma girsem haklı değil miyim ben şimdi.

Zaten hamileyim duygusallık tavan yapmış durumda. Bu olayın peşine oturup kızım beni daha az seviyor gibi saçma bir düşünceye kapılıp ağladım. Zaten babaannesi gidince, yüzüne bakıp kızım benim peşime hiç ağlamıyorsun diye sitem ettim. O ne yaptı? Yüzünü çevirip ne söylüyorsun sen anne der gibi tavır yaptı bana.

Eşim gelince de bu kız beni sevmiyor diye ağlamaklı oldum. Hamile anneye yapılır mı bu ama yapılır mı?