Dünü kendime feda ettim

Facebook’a şöyle bir not düşmüştüm: Yarını kendime feda ettim, bakalım bu özgür annelik bana iyi gelecek mi?

Evet 6 ay sonra ilk kez kızım ve eşim olmadan sadece ama sadece kendime ayıracağım bir gün planladım dün. Madem kızımı bırakıp Master’a devam kararı aldım, hem bir alıştırma yapayım hem de artık bir nefes alsam iyi olur diye düşünerek çıktım yola. Kızımı babaannesine teslim edecektim ama öğle yemeğini yedirmeden, uykusuna yatırmadan içim rahat etmezdi. Bu arada kızımı babaannesine götürürken ilk kez onunla araba sürdüm yani o arkada tek başınaydı. Açıkcası bu ilk de fazla heyecanlı geldi bana çünkü hep babamız önde biz arkada gideriz kızımla, bugüne kadar arka koltukta yalnız kalmışlığı yoktur. Battaniyesiyle oyalana oyalana sorun çıkarmadı ama indiğimizde beni görünce sanki uzak bir yerden gelmişim gibi yüzüme bakıp sevinç çığlığı atması çok tatlıydı. 2 saat önceden gittik kayınvalideme, hemen bırakıp çıkmak yerine biraz alıştırsam daha iyi olur diye düşünmüştüm. (Yazımın geri kalanında kayınvalidem değil annem diye bahsedeceğim canım kayınvalidemden). Anneme sanki hayatında hiç çocuk yetiştirmemiş bir insan gibi davranıp sırayla bir sürü şey tembihlemem olayın en komik yanıydı bence. Yoğurdunun sıcaklığından, verilecek meyvenin olması gereken kıvamına varana kadar anlatırken gıcık oldum kendime. Ama annem bunu gayet normal karşıladı çünkü bunun benim annelik duygularımla ilgili olduğunu çok iyi biliyor zaten benim ne kadar psikopat bir anne olduğumun da farkına varmış durumda.

Plan belliydi gezmek ve deli gibi alışveriş yapmak. Bitanecik görümcem ki ben ona kısaca göri derim dün işinden bile izin aldı benimle gezmek için. Gezmek için izin olurmu demeyin oluyor mevzu bahis ben olunca göriM her türlü fedakarlığı yapmaya hazır sağolsun. Çıktık yola ama içimde bir heyecan var ki anlatamam, ne de olsa 6 aydan sonra ki ilk özgürlüğüm. Eşimle bir gece kızımı uyuttuktan sonra görümcemi evde bırakıp yakınlardaki sinemanın yolunu tutmuştuk. Amaç “Av Mevsimi”ni seyretmekti ama ben sinemanın önünde eşime; ben yapamayacağım, kızımı bıraktığım için hiç huzurlu değilim, geri dönelim demiştim ve dönmüştükJ  İşte dün aylar sonra ilk kez kuaför yüzü gördüm sonra gezdik gezdik ama kendime göre pek bir şey bulamadım onca mağaza içinde, oysa eskiden her mağazada gözüme gönlüme hitap eden bir şey bulurdum. Anne olunca seçiciliğim arttı galiba. Ama bir mağazaya girmemle her şey değişti. Bebek reyonuna yaklaştıkça tamam diyordum boşver beni işte kızım için bir sürü şirin kıyafet. Bebek kıyafetlerinin içinde kendimi kaybetmişim, 10 dk. içinde elim kolum dolu kasada buldum kendimiJ Günün en karlısı kızım olmuştu ama hani çoğu kadının alışverişten aldığı zevk duygusu var ya işte o duygu bende de var, kızıma alışveriş yaparken onunda ötesinde bir mutluluk duydum. Kızıma alışveriş yaparak deşarj olabilen bir anneyim ben galiba.

Gün içinde ara ara annemi arayıp kızımı sordum ama panik değil son derece rahattım. İçimde hiç önceden hissettiğim gibi bir sıkıntı olmadı yani kızımı bıraktım diye huzursuzluk duymadım. Altı üstü birkaç saatliğine bırakmıştım ve üstelik nefes almıştım. Bu nefes bana inanılmaz iyi geldi, bugüne kadar kendime yaptığım eziyete üzüldüm. Üstelik kızımın akşam beni gördüğünde ki o çıldırtan heyecanı ve tatlığı görmeye değerdi.

İşte sorumun cevabı, bu özgür annelik bana çok iyi geldiJ