Anne(siz)likle Sınanmak

Şimdi en derin yalnızlığımla yazıyorum bu satırları. Dünyanın oyalamacası içinde dönüp dururken insan bazen anı kaçırıyor aslında. İşte o anda takılı kalabilse insan en azından bir süre. Yaşadıklarından çok yaşayamadıklarına pişman ediyor hayat belli bir süre sonra. Keşkeler düğümleniyor boğazında ve keşke diyor hiç bitmeseydi de o an, ben bugünü görmeseydim. Hayattan bunu en tatlı en şefkatli tokatıyla öğrenmişlerdenim ben ya da öğretilmişlerden. Çünkü inancım sağlam bilirim ki Allah kuluna acı vermek için yaratmamıştır sadece sınamak için ve o sınandığı şey her neyse sabrını görmek için. Sınandım çokça sınandım bu sıra. Ama en büyüğü annesizlikle sınanmaktı herhalde. Annesiz bir annelikle hem de. İkisi birleşince öyle vahim bir durum oluyor ki ama biliyorum sabır lazım. Sabır lazım ki gitmek zorunda olan anı uğurlayabilesin. Anladım ki annemle yaşadığım, ona dair hatırladığım en güzel gün bile bugünkü yokluğunun acısını unutturmaya yetmez. Anladım ki annesiz bir taze annelik her kulun başına gelmez.  İnsan annelikle öğreniyor anneyi, annelikle yazıyor yeniden annesinin tarifini. Ve eminim o yazdığı anneliği okudukça, bambaşka oluyordur annesiyle anneliği. Bu duygunun eksikliği, bunu hissedememiş olmanın yoksulluğu duracak hep bir tarafımda. Yokluğa çare anılar da ya hiç yaşanmamış anılar... İşte o yaşanmamışlıklar daha bir acıtıyor ama daha da bir güçlü kılıyor insanı. Tarifi güç, yaşanmadan anlaşılamaz ama işte o en derin sızı aslında ellerinden sımsıkı tutup ayağa kaldırıyor seni. Bana tam olarak böyle oluyor daha bir güçlü, daha bir dik ve evladına sarılırken sadece bir annenin şefkatiyle değil annesiz bir annenin ihtiyacı olan şefkatle sarılıyor insan.

Galiba “inşirah” yani bir yönüyle ferahlık da buradan geliyor. Ve yine galiba öyle bir an geliyor ki insan yaşadığı acıya şükrediyor.