Severim… Belki sevmem ama nefret etmem hiçbir şeyden, coğrafya ve ıspanak yıkamak dışında. İnce işe hiç gelemem, el işi yeteneğim yoktur. El lezzetim vardır ama istemem gerekir çünkü sadece isteyince güzel yemek yaparım. Pek uğraşmam, üstünde durmam, şu da şurada dursun pek ihtimal yok ama belki bir gün lazım olur deyip kalabalık yapmam, gereksizi atarım, baka baka yormam gözümü onunla.
En çok çocuklarıma sonra kendime bakarım. Keyfime düşkünümdür; uykuyu, kahveyi, Eti Cin’i, ayaklarımı uzatıp internette takılmayı, dergi okumayı, kitap okumayı, sevdiysem bir program izlemeyi, bazen boş kafayla tefekkür etmeyi severim.
Hayatı ciddiye alırım, hesapsız kitapsız yaşamam. İdeallerim var, umutlarım var, yapmak istediklerim, bulmak istediklerim var.
Ne yaparsan yap, ne istersen iste, ne planlarsan planla, hepsi yaşadığın boyunca alacağın nefesin sayısı kadardır. Bunu yaşadıklarıyla öğrenenlerdenim, yarından emin olmam geçmişe gömülüp kalmam. Hayat insanın kendisine olan yolculuğudur aslında hem de hiç bilmediği bir yolda. Nefesim tükenip dünya hayatı “benim için” son bulduğunda, kendimi bulmuş olmaktır en büyük dua’m.
