Kendi kendine UYANMAYAN bebek

Şimdi herşey yolunda olmasa bu yazıyı farklı bir duyguyla yazıyor olabilirdim ya da yazamıyor. Kızıma sımsıkı sarıldım, öptüm, kokladım ve çok mutlu oldum. Anlatacağım ama komik miyim ben? çok mu abartıyorum? çok mu paniğim?

Kızım genelde akşam 08:30 civarı uyur. Uyur ama mutlaka da uyanır bir ya da iki defa, tam çayım/kahvem elimde keyif yapmaya başlarken odadan mızırık sesleri gelir, yanına gider pışpışlarım ve uyumaya devam eder. Bir de şu gece beslenmesini bırakma olayımız var hala tam muvaffak olamadık aslında. Bizim küçük hanım henüz 8 saatten fazla aç kalmaya dayanamıyor. Babaannesine gittiğimiz günlerde uyku saati 10’a uzayabiliyor ve son beslenme 10’da olunca saat 6:00 gibi tekrar yiyor. Ama böyle erken yatınca saat 3 civarı uyanır ben de suyla falan tekrar uyutup geçiştiririm ya da çok zorlarsa geçiştiremem.

İşte dün bu sistem böyle işlemedi. Saat 8:30’da sütünü içip yatan kızım hiç uyanmadı, mızırıklanmadı hatta yanına gidip kontrol ettim ara ara herşey yolunda mı diye. Sevindim uyanmadığına tabi uykular yoluna giriyor dedim. Gece oldu hala ses yok ve uykuya devam ediyordu. Bende yatıp uyudum ama tabi bu sessizliğin altından en geç saat 3’te büyük bir ses çıkmasını bekleyerek uyudum. Bir ara kendi kendime uyandım ve her zaman yaptığım gibi ki ben bunu annelikten sonra başarıyla yapabiliyorum, kafamda dinlenmişlik/yorgunluk oranımı hesaplayıp ortalama saati tahmin ettim. Kendimi gayet dinç hissediyordum aslında ama olamazdı çünkü bu kızın uyanmış olması lazımdı. Saate baktım 5 ve kızımdan akşamdan beri ses yok, o an ki paniğimi anlatamam. Kızıma baktım hemen nefes ve ateş kontrol tabi ki sonra battaniyesini falan düzeltip çekiştirdim, kımıldandı ama uyanmadı. O panikle eşimi uyandırdım ve o da sakin bir şekilde panik oldu. Sen sütünü hazırla öyle uyandıralım dedi. Bense heyecanla hayır uyansın da ağlasın biraz, ağlamasını duymak istiyorum dedim. Şimdi düşünüyorum da ne garip bir istekmiş bu. Ama anneyim ben, kızımda normalin dışında bir durum görünce panik olmam da normal. Kızımı bir şekilde uyandırma çabasına girdik ama korkutmak da istemiyorduk. Kapı sesi, çıt çıt, pıt pıt uyandı sonunda bizim kuş. Hemen kucağıma alıp sımsıkı sarıldım o da babasına gülücükler attı bu arada. Hayırdır ne oldu der gibi bir hali vardı. Sonra ağladı biraz ve ağlaması bana inanılmaz huzur verdi hatta o hep gecenin bir yarısı beni uyandıran kızım hiç gitmesin aman yeter ki uyandırsın da kızım iyi olsun dedim içimden. Sütünü içince tekrar uyudu ve her zaman sabahın köründe uykumu mahveden kız saat 8 olmasına rağmen uyanmayarak bana aynı paniği yaşattı. Hatta öyle ki eşimle doktora götürmeye bile karar vermiştik. Kızımın uykusu 12 saati bulmaz ki mutlaka kendi kendine uyanır çünkü, neydi bu dün akşamdan beri olan uykuya düşkünlük. Önceki gün de gündüz uykularını gayet iyi uyumuştu acaba yedirdiğim bir şey mi dokundu diye düşünmeye başladım. Derken kendisi uyandı bebeğim ve her zamanki modumuzda devam ettik.

Bu çocuklar uyumasa bir dert uyusa bir dert zaten bana her şey dert. Hatta fazlasını da söyleyeyim sabah uyanmadığı için doktoru bile aradık. Doktor da bebeklerde bu gibi durumlar olabilir gayet normal eğer gün içinde sürekli uyumaya devam ederse getirirsiniz dedi. Bu arada uyanmama olarak kastettiğim şey, ben uyandırsam uyanıyor yani çocuk baygın falan değil uyuyor işte ama kendi kendine uyanmaması problem. Çok ilginç kendi kendine uyumayan bebek probleminden sonra kendi kendine uyanmayan bebek problemi de geçti herhalde tarihe. Yine de bu uykuya düşkünlük sebepsiz miydi? yoksa bir sebebi var mıydı? ya da bir sebebi olmalı mı? bilemiyorum. İşin esprisi bir yana çok korktum hem de çok. Sonuçta kızımda rutinin dışında bir durum vardı, annelik içgüdüsüyle böyle davrandım ve bence doğru olanı yaptım.

Offfff annelik…..