Blogcuanne’nin “Marifet mi?” başlıklı yazısını okuyunca içimden geçenleri yazmak istedim, meğer ne çok şey varmış içimde…
Bende bebeğime fazladan bir düşkünlük var sanırım ama benim gibi annelerin de çok olduğuna inanıyorum. Ben bebeğimi bırakamıyorum onu her bırakışımda içimde dayanılmaz bir sızı hissediyorum. Çok denedim ama olmuyor ve artık zorlamamaya karar verdim. Hikayem kariyer hevesimle başladı. Bebeğim 2 aylıkken master’a devam etmem gerekiyordu bende haftada 2 gün çok az ders alarak devam etmeye karar vermiştim. Bebeğimi de bırakacağım en emin ellerden biri olan kayınvalideme bırakacaktım. Okul başladı ve ben derslere gittikçe içimde tarif edilmez bir sızı vardı ama öyle böyle değil içim resmen yanıyor. 2 hafta sonra hemen dondurdum kaydımı ve o andan sonra aslında bebeğimi asla bırakamayacağımı ve bunun hiç de bana göre bir şey olmadığını anladım. Bırakırken de bebeğim biraz daha büyüsün bir daha ki dönem devam ederim demiştim ki bunu söylerken bile aslında bunun koca bir yalan olduğunu içimden söylüyordum.
Ben bebeğime kim olursa olsun başka birinin yemeğini yedirmesine, altını değiştirmesine, banyo yaptırmasına yani onunla ilgili yapılacak her neyse onu yapmasına dayanamıyorum. Mutlaka ben yapmalıyım, yemeğini ben hazırlamalıyım, altını ben temizlemeliyim çünkü kimse benim gibi yapamaz gibi geliyor bana, hiç kimse benim baktığım gibi bakamaz. Belki karşımdaki kişi çok deneyimli, belki çok sayıda çocuk büyütmüş, belki de bu işte profesyonel eğitimli olabilir ama yine de hiç kimse ona benim gibi bakamaz işte böyle hissediyorum. O yüzden başlıkta da ben fazla anneyim galiba dedim.
Bu dönem de okula devam etmeyeceğim ve galiba hiçbir dönem. Annelik işini çok sevdim evet çok yoruluyorum, bazen evde saçlarım dikdik dolaşıyorum, bazen delirip çocuğu eşime paslıyorum, bazen yeter artık diyorum hatta nerde o eski özgür günler, hiç düşünmeden kapıdan çıkmalar, saat kaç olursa olsun gezmeler, kuaföre gitmeler, alışveriş yapmalar diyorum bazen en yakınlarıma yakınıyorum ama aslında bu şekilde o kadar mutluyum ki…
Annelik bana iyi geldi, beni değiştirdi, ruhumu güzelleştirdi, gerçekten fedakar olmayı öğretti, anneme, babama, kardeşime duyduğum sevgiden, eşime duyduğum aşktan çok daha başka bambaşka adı konulamaz bir duyguyu hissettirdi. Dedim ya sevdim çok sevdim ben bu işiJ
Büyüyecekler çok başka dertlerimiz olacak ama bugünler, bu güzellikler, bu tatlı bebekler geri gelmeyecek. Onunla hiçbir anını kaçırmadan yaşamak istiyorum..sadece bu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder