Yaşadıklarımdan Değil Yaşayışlarımdan

Öğrendiğim o kadar çok şey var ki bu hayattan…

Öğrendiğim için şükürle dolup, umuda doğduğum o kadar çok şey var ki…

Sabit bir hızla giderken, sanki hep böyle gidecekmiş gibi zannederken, aniden frene basman gerekirken, ya duvara toslamak ya da büyük bir sarsıntıyla durmak gibi bir şey hayat.

Bazen en basit şey için bile “yarın” ile başlayan bir cümle kurduğumda, dudaklarımda olağan dururken ruhumda eğreti durduğunu hissediyorum. Her “yarın” deyişim bir sızıya dönüyor kalbimde, kızıyorum kendime. Kızıyorum çünkü “yarın” diye bir şey aslında yok biliyorum. Bilişime değil ama bildiğimi yaşantıma yansıtamayışıma üzülüyorum.

Zaten ben en çok kendime kızıyorum. Bazen bugün hiç bitmeyecekmiş gibi yaşayışıma, bazen yarının geleceğinden emin duruşuma, bazen benim olmayan hiçbir şeyi benim olan her şey zannedişime, bazen sadece akan zamana inat olduğum yerde kalışıma.

Ne çok anlatacak, ne çok yaşanacak, ne çok yazılacak, ne çok bakılacak, ne çok anılacak şey var oysa. Bir ömür değil, bin ömre sığdırılamayacak kadar ne çok şey var ve ne çok hiçbir şey aslında.

Sadece “hiçbir şey” olduğunu anlamak… Sadece “hiçbir şeyin” olduğunu anlamak… İşte bunu anladığında insan ne toslayışına, ne sarsıntıyla duruşuna, ne olduğu yerden gitmek zorunda kalışına, ne de aynı şeyi yüz defa tekrarlayışına ağlar. Çünkü bilir, hayat zaten tam olarak budur ve her günün dünden farklı yaşanışı, dünkü olanların bugün olmayışı, dün olmayanlarınsa bugün varoluşu sadece bir sınavdır… Sınavsa hayatın kendisidir.

Öyleyse, ben mutluyum… Kaybettiğimi düşünürken kazandıklarımdan, kazandığımı düşünürken kaybettiklerimden ve bu iki tezat arasında gelip giden, her şey görünen hiçbir şeyden…

Yaşadıklarımdan değil yaşayışlarımdan sorumluyum, biliyorum.