5 Aralık 2011 Pazartesi

Bırak Birik(me)sin

Yapılacak yığınla iş, okunması gereken makaleler ve hazırlanması gereken sunumlar beni beklerken, ben topu hayata atıyorum ve çok yoğunsun diyorum. Oysa işin iç yüzü tamamen tembellik.
Yapılacak eğlenceli bir aktivite, gezme, tozma olduğu zaman zıp zıplayan ben sıra diğer şeylere gelince bir türlü fırsat bulamıyorum. Durumumun, psikolojik analiz gerektirecek kadar ciddi olduğunu düşünmeye başladım bu sıra.
Mesela, ev düzenli tertipli olsa ve sadece toparlanması gereken bir mutfak olsa onu hevesle yapıyorum ama evin genel durumu içler acısıysa, kapısından camına kadar didiklenmesi gereken bir hali varsa kolumu kaldıracak hali bulamıyorum kendimde. Oysa bir sıralamaya koy ve yavaş yavaş yap dimi? Ama yok işte, benim içim kararıyor sıradakileri düşündükçe ve en iyisi ben hiç bulaşmayım bu işlere diyorum.
Aynı şekilde, çalışmam gereken şeylerin artış orantısıyla ters orantılı olarak, bendeki çalışma hevesi kaçıyor da kaçıyor. Bir makaleyi okumamak için bin dereden bahane üretiyorum ya da tam başlıyorum okumaya, başka bir şey giriyor araya.
İhmal edemediğim tek şey elbette ki kızım. Onun, yeme-içme, alt temizleme hizmetlerini 7/24 başarılı bir şekilde gerçekleştiriyorum. Demek ki, ruh halimdeki bu bıkmış ve kendinde sürekli bir halsizlik hissetme durumu anneliğime sirayet etmiyor. Annelik alanım, ruh halimdeki değişimlere karşı korumalı bir alan sanki.
İşte tüm bu yapmam gerekenleri yapamama hali, önceden kızım öğle uykusundayken kendime vakit ayırırken şuan onunla beraber kendimi uykuda buluşumdan kaynaklanıyor da olabilir. O uyurken uyuyan, o uyanınca da sürekli onunla ilgilenmesi gereken bir kadın olarak zamanı kendime yetiremiyorum. Hamilelikten öncesini düşününce de, içimde bir buruklukla eski beni anıyorum ve yine sanki ben bir daha hiç eski ben olamayacağım ve hep böyle dağınık kalacağım endişesine kapılıyorum.
Hani 12. Hafta’dan sonra herşey düzelirdi, hani enerjim geri gelecekti, hani hamileliğin en rahat dönemiydi bu dönem… Ben loğusa depresyonuna şimdiden girmiş olabilir miyim acaba?

3 yorum:

Miyozu dedi ki...

Sakın ve temkinli davranıyorsun ben anlamadım hamilemisin canım yoksa 2. bebeğini mi bekliyorsun :))
bence telaşa gerek yok bebeklerin dünyasına gir bence giysileri ve oyuncaklarıyla ilgilenirken her şeyi unutuyorsun psikolojik acıdan sıkıntılarını güzel günleri düşünerek yavrunu kucğına alacağın günün mutluluğula aşarsın canım... bence tembelliğe devam doğum olunca uykuyu rüyalarında bile göremeceksin :))
sevgiler

Nil dedi ki...

hissettiklerin o kadar normal ki.hormonları tavan yapıyor insanın hamilelikte.

Adsız dedi ki...

Hadi sen hamilesin, mis gibi mazeretin var. Bana ne oluyor? Silah zoruyla iş yapıyorum resmen bu ara.