İçimde susturduklarım var.. Belki de seslerini zorla bastırdıklarım..
Konuşmalarından değil de çığlıklarından korktuklarım var.
Kendime bile itiraf edemediğim eksiklerim var ve hatta fazlalarım.
Oysa korktuklarımdan emin olacak kadar büyük bir güç var kalbimde; inancım.
Bana, her şeye ve herkese karşı emin hissettirecek kadar yoğun hissettiğim inancım. Eksiklerimle, fazlalarımı birbirine eşitleyecek gücü bulacak kadar inancım.
İnanmak, her şeye yetmek gibi bir his, her şeyle baş edebilecek ve kahraman hissedecek kadar sahici.
İnanmak, insanın bugününü ve yarınını aydınlatan ışık gibi.
İnanmak, en kaybettiğin anlarda bile sığınacağın liman gibi.
İnanmak, sıcacık bir yuva gibi.
İnanmak, evlat gibi mis kokulu.
İnanmak, anne gibi huzur dolu.
Öyle bir inanırsın ki bazen, öyle bir dolar ki ruhun o inançla, korktuğunu sandıkların hayal olur... Çığlık sandıklarınsa rüya.
İnanmak, iliklerine kadar hissettiğin güneşin sıcağında, ılık ılık esen bir meltemin kalbine yumuşacık dokunuşu gibi.
İnanmak, ilk ve son durak gibi.
İnanmak, o son durakta yanına tek kalan gibi.
3 yorum:
BUGÜN AYNI HİSDE AYNI DÜŞÜNCEDE AYNI ŞARKIYI PAYLAŞMIŞIZ :)
herşeyin başı inanmak o yoksa ne bir birey olabilriz nede hzuru bulabilirz inanmak insanın kendine verdiği en büyük hediyedir:)
sevgiler...canımm
bloğuma da beklerim
Güzel yazı;)
inanç zaman zaman bu kadar güçlü olabildiği gibi zayıflayadabilir. Sürekliliği için inançları ayakta her gün dipdiri tutmanın yollarını aramalı ve motivasyonu elden bırakmamalıyız...
İnanmak insanı "herşey" yapabilecek kadar inançlı yaparken yokluğunda hiçliğe sürüklecek kadar güçlüdür.. varlığından olumlu yönde faydalanmak lazım :)
Sevgiler...
Yorum Gönder