Kabul ediyorum çocuklu hayat zor. O doğduğu andan itibaren değişiyor her şey, hayat allak bullak oluyor ama tabi bu öyle bir allak bulaklık ki, asla geriye dönmek istemeyip ondan vazgeçemeyecek olup aynı zamanda da değişen bu hayatın bir penceresi varsa hemen aşağı atlama isteği. Garip bir şey, garip bir duygu ama bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak ve tek gerçek bu.
Düşünüyorum, kızımdan sonraki hayata adapte oldum artık. Ondan öncesini hayal meyal hatırlıyorum, yaşadıklarımı hatırlıyorum da o hisleri unutmuşum sanki. Sanki hep o varmış hayatımda, ondan öncesi hiç olmamış gibi. Bunu evlendikten sonra eşimle ilgili de hissetmiştim, ondan öncesi nasıldı unutmuştum bir süre sonra.
Kızım hayatıma girdi ve onunla yeni bir düzen, yeni kurallar ve yeni bir hayat başladı benim için. Bu öyle bir hayat ki önceki hayatımın kıyısından geçmiyor. Bir canlının bütün sorumluluğunu üzerine almak öyle başka bir şeymiş ki, ben bunu kızımdan önce hayal bile edemezdim.
Onunla ilk geceyi atlattıktan sonra büyük bir şok yaşamıştım. Hiç bilmiyordum bebekli bir hayatın böyle bir şey olduğunu, uykusuz dedikleri gecelerin gerçek manasını, biran bile bırakıp gidemeyeceğin, aslında onun sana bağımlı olmasıyla birlikte senin de ona bağımlı olduğun bir küçük insanın varlığını.
Şimdi tüm bunlara rağmen bakıyorum da, aradan 11 ay geçmiş ben anne olalı. Bunalımını, çıkıp gitme isteğini, yeter artık dayanamıyorum diye dert yanmaları çoktan bırakmışım kenara. Alışmışım… Alışmışım bebeğime… Alışmışım yapacağım bir şey varken o şey her neyse, kızıma göre plan yapıp, onu her şeyime dahil etmeye.
Aslında tüm yazdıklarım yazının giriş kısmıydı ve bu kadar uzun olacağını bende tahmin etmemiştim. Asıl söylemek istediğim şey başka bir şey. Alışmışım ben kızıma, artık onunla olan hayat bana hiç zor gelmiyor. Onun olduğu bir hayatı yaşamayı çoktan sindirmişim. Düşündüm ve yaşadığım onca gel-git sonrası onunla olmanın, ona bakmanın hayatımın bir parçası, bir rutini olduğunu ve buna dair ekstra yükmüş gibi bir şey hissetmediğimi gördüm.
Yani kısaca, bence tek çocuk kolay. Hem de çok kolay. Hatta iş bile değil. Hem de çok keyifli.
Değişilmez…
Vazgeçilmez…
Dönülmez…
Bambaşka…
Duygusal olarak değil fiziksel olarak söylüyorum ben bunu… Tek çocuk kolay… İkiyi henüz bilmiyorum.
4 yorum:
Ahh canımm bnm yaaa..Annelik böyle bir duygu olsa gerek..Gerçi henüz ben de tatmadım ama büyük de olsam ben de bir ana kuzusu olduğum için sadece annemin değerini bilmekten yola çıkarak tahminler yürütüyorumm...Ne olumsuzluklar yaşasa da insan yine dönebildiği kabul edebildiği tek varlık bence ''EVLAT''
Kocaman öptüm ikinizi de canım bnmm..Allahım en guzel gunlerı kızınla yaşamak nasip etsinn cnm...Sen hep mutlu ol böle
Benim de bugün yarın bir kızım olacak.3 yıllık evliyim,bebeğim olmasını çok istedim ve Allah da çok bekletmeden verdi çok şükür ama şuan çok korkuyorum.Annem evde 2 güne kadar kayınvalidem de gelecek.Ev küçük,kalabalık...Hadi onlar gitse diyorum bu kez de kendimi bir bebekle tek başıma düşününce,nasıl bakacağım korkusu sarıyor içimi.Yazdıklarınız bana umut oldu,geçecek değil mi?Alışacağız birbirimize...
Reyhancım:) Çok tatlısın çok teşekkür ederim.
My little world öncelikle biran önce bebeğine muhteşem bir doğumla kucağına almanı diliyorum. İlk başlara ne yazık ki çoğumuz yaşıyoruz o kalabalık olayını ve insanı en bunaltan da o oluyor her kafadan bir ses çıkıyor. Gerçeği söylüyorum, ilk etap yorucu ve bunaltıcı oluyor ama şöyle zaman geçip insanlar dağılınca toparlanıyorsun ve bebeğin büyüyünce de olaya adapte oluyorsun benim gibi:) Her zorun ardında bir kolaylık vardır bunu asla unutma lütfen ve bebeğinin sevgisinin keyfini çıkar.
Sevgiler..
ikinci çocuk daha kolay :)
Yorum Gönder