Adı da Pek İlginç: 6. Hastalık

Kızım yine hasta oldu ama bu defa ki hikayemiz bol maceralı.

Geçen akşam kızımda hafif ateş vardı, sabah iyice artmıştı. Ateş dışında başka bir belirti olmayınca önce dişe yordum. Geçenlerde böyle ateşli ama sebebi bir türlü bulunamayan bir enfeksiyon atlatmıştık. Sadece ateş olunca, ilk başta hiç panik yapmadım. Sevdiğim blogcu arkadaşım ÇokBilmiş’in uyarıları sayesinde artık ateş ve hastalıklara son derece doğal yaklaşır oldum.

Kızımın ateşi 39-40 arası olunca, bir yandan bunun diş ateşi olamayacağını biliyordum, bir yandan da başka bir belirtinin olmamasına şaşıyordum. Gece boyu ateşi hiç düşmedi, hatta derece bir ara 40’ı gösterince biraz panik yapmaya başladım. Eşimle sabah erkenden doktora gitmeye çoktan karar vermiştik.

Çok memnun olduğum ve ilaca en son çare olarak başvuran özel bir doktorumuz var. Lakin dedim ya geçenlerde de böyle bir ateşlendik falan ama hiçbir sebebi bulunamadı. Canım eşim de, gel aile hekimine götürelim bakalım ne diyecek olmazsa kendi doktorumuza gideriz dedi. Nasıl uydum ben bu akla bilmiyorum ama uydum işte.

Aile hekimimiz tatlı bir bayan ama kızımın yüksek ve düşmeyen ateşini görünce bizi hemen en yakın devlet hastanesine sevk etti. Ben kendi doktorumuza gitmeyi içten içe istesem de, eşim her şey ücretsiz o da doktor bir deneyelim dedi. Peki dedim, onca hengamenin arasından acil diye poliklinik doktorunun yanına girmeyi başardık. Doktor, muayene sonucu orta kulak iltihabı+boğaz enfeksiyonu teşhisi koydu ve 5 gün iğne olmak kaydıyla 10 günlük antibiyotik tedavisi verdi.

Ben kızımın orta kulak iltihabı olmasına mı yanayım, ateşine mi yanayım yoksa yiyeceği onca antibiyotiğe mi? Kendimi mahvettim, mikrop kaptırdım, yok emziğini yıkamadım, yok mikroba alışsın diye yerlere bıraktım, titiz olsaydım böyle olmazdı diye yedim bitirdim kendimi. (Çokbilmiş bunları okuyunca dövecek beni:) )

2 gün iğnemizi paşa paşa olduk ama bugün bir de baktım kızımın vücudunda kırmızı kırmızı döküntüler oluşmuş. Hemen eşimi aradım ve tabi ki koşa koşa kendi doktorumuza gittik. Ben başladım söylenmeye, başta gidecektik, ne oluyor çocuğuma vs. diye. Arabanın içinde kızıma bir de kızamık teşhisi koyup, açtım çeşmeleri. Pek akıllı telefonumdan girdim nete, o küçücük ekranda bir kızamıklı çocuk resimlerine bakıyorum, bir kızıma. Belirtileri okuyorum 5 belirtiden 1’i bile tutsa tamam zaten benim için, mantık devre dışı.

9. ayında kampanya vardı, 1 yaş kızamık aşıları erken yapılmaya başlamıştı. Doktorların bir kısmı yapın diyor, bir kısmı yapmayın diyordu. Ben tabi ki yapmayın diyenlere uyup, 1 yaşı bekleyenlerden oldum. Aşıyı yaptırsaydım böyle olmazdı, kızım kızamıksa kendimi asla affetmem diye yedim tabi eşimin başının etini yol boyunca. Bir de aşı yaptırmamanın bütün suçunu ona yükledim ki, bunu nasıl başardım hala anlamıyorum.

Neyse doktorumuza kavuştuk, muayene etti ne orta kulak iltihabı, ne boğaz enfeksiyonu. Yok bir şeyi dedi, boşuna antibiyotik vermişler. Yazık çocuğa, antibiyotik verip böyle kapatıyorlar çocukları dedi. 6. hastalıkmış bizimki, yüksek ateşle başlayıp döküntüyle sonlanan ve havale ihtimali taşıyan, adı da pek ilginç tabi. Bayağı bir risk atlatmışız yani doktorumuz ilaca gerek yok, sakın antibiyotiklere devam etmeyin dedi. 6. Hastalıkla ilgili bakınız buraya.

Kısaca, o da doktor bu da doktor. Aradaki 7 farkı dakikada sayabilirim. Şimdi nerden çıktı bu aile hekimine gitme fikri diye eşimin başının etini yemeye devam ederken, kızıma iki gün vurdurduğum antibiyotik iğneleri ve onun gözyaşlarını düşündükçe daha da sinir oluyorum.

Zararın neresinden dönülse kardır, ya 10 gün verseydim o antibiyotikleri dimi?