Ben eski ben değilim artık. 25 yaşındayım oysa, gencim daha ben ama annelikle ve belki de annemi kaybetmemle içime çöken ağırlık bırakmıyor beni.
Geçenlerde çok sevdiğim teyzem ve kardeşimle, kızımı anneanneme ödünç bırakıp;) gezmeye çıktık. Genç ruhlar tabi, gezilecek çok yer var, oturulacak çok mekan var onlar için. Bende peşlerindeyim ama bir sıkıldım ki sormayın. Onlar gayet eğlendiler, gezinin her bir anından keyif aldılar, bense ara ara sıkkın, hadi eve gidelim kızımı özledim deyip durdum.
Oysa ne çok eğlenirdim önceden, keyif alırdım böyle aktivitelerden. Çıkarken de içimden, hadi şimdi kendini çocuksuz ve bekar gibi hissetme vakti dedim. Ama yok olmuyor valla, o hisleri çoktan kaybetmişim. En sonunda bana için geçmiş senin, çocuktan sonra bir tuhaf olmuşsun sen dediler ki haklılar.
Kahve Dünyası’na oturup, tadını hiç bilmediğim ama adı hoşuma giden bir kahve siparişi verip güzel bir keyif yapmak değil kızımı parka götürüp salıncakta sallamak beni daha mutlu ediyor artık. Ne oldu ki bana, eski ben nerdesin, ben daha 25 yaşındayım ama içim geçmiş.
Dün de eşimle hadi dedik “Karayip Korsanları”na gidelim de bir değişiklik olsun. Sinemaya gitmeyeli yine aylar oldu, gidenler de tavsiye edince bıraktık kızımı kayınvalideme, yakınlardaki bir sinemaya gittik.
Filmin ilk yarısında bir sıkıldım ki anlatamam, film artık sarmıyor eskisi gibi. Bütün seriyi izleyince, sanki kendini tekrar eden, hep aynı şeylermiş gibi gelmeye başladı bana. Bir de 3 boyut olayı var tabi ama o gözlüklerle seyretmek yordu beni, çıkarıp seyrettim bir süre sonra. Gözlükle daha karanlık geldi sanki hiç keyif alamadım. Ya da tam tersi içim geçmiş benim.
Anne olmak… Harika bir şey, bambaşka bir dönüşüm. İster 25’inde ol ister 35’inde değişen bir şey yok. Annelik yaşa göre sınıflanmıyor o yüzdendir ki bir anne kaç yaşında olursa olsun çok iyi anlaşabileceğim, ortak pek çok konumun olduğu bir insan olabilir.
Ondandır ki, benden yaşça büyük insanlara bile eğer anneysek, hele ki bebeklerimiz akransa adıyla hitap edişim, yaşıtımmış gibi hissedişim.
5 yorum:
bekar olan hiç anlamaz çocuğunu bir yere bırakmış annenin halinden. içimiz geçmemiş bizim arkadaşım, anne olmuşuz biz. aslında hatalıyız, kendimiz için de birşeyler yapmalıyız. mutlu olmazsak çocuklarımızı nasıl mutlu edebiliriz ki??
Küçük mucizem "içim geçmiş" işin espirisi;))bu yazıyı mutsuz olduğum için yazmadım aksine çok mutluyum ama mutluluk anlayışım değişti kızımdan sonra, artık beni eskiden mutlu olduklarım değil daha farklı şeyler mutlu ediyor:)
aynen senın gıbı hıssedıyorum bende.
Canım içi geçmişlik değil aslında annelik annelerle birlikte olunca konuşacak daha çok şeyimiz oluyor sanırım.Hayatımızın ilk konusu artık çocuklarımız geri kalan herşey bir adım sonra gelmekte:)
Annenin halinden anne anlar İkiz anneme katılıyorum canımm bnm :)bekar anlamaz ki benim gibi mesela :)
Yorum Gönder