Derdim İki Çocuk Annesi Olmak

Sevgili blogum, okuyanlarım, şöyle bir bakanlarım; bu sıra halet-i ruhiyem pek bir vahim durumda aslında. Hani ben bir ara, yaşama dair falan yazılar yazardım. Kendimce felsefe yapardım, insanlara takardım, olayları süzerdim ve hatta arada depresif takılırdım falan. İşte artık benim bunlara hiç vaktim yok çünkü daha önemli meselelerim var.

Bu blogun adından da anlaşılacağı gibi kızıma deli bir anneyim ben ve şimdi bir de oğlum olacak nasipse. Bu blogun kızına deli, oğlunu dışlamış isim haline bir çözüm buldum ve çok yakında açıklayacağım da şuan mevzu bu değil. Ben iki çocuklu, iki küçük çocuklu, iki bebekli bir anne olmanın eşiğindeyim. Vakit daraldı, zaman yaklaştı ve her nasıl olduysa eteklerim tutuştu. Hani o pozitif, çıtı pıtı hallerim var ya onların yanına endişeler eklendi.

Ben “Yeni doğmuş bir bebekle hayat nasıl olur?” sorusunun cevabını tecrübeyle sabit olarak bildiğimden panik yapmaya başladım. Hani o sürekli memede olma hali, ilk geceler uykuyla uyanıklık arası süren bir dönem, gaz derdi, olur olmadık zamanlarda ağlama krizleri vs. var ya, onlar aklıma geldikçe daralıyorum. Yalnız daralmamın nedeni yaşayacaklarımdan dolayı değil çünkü her güzelliğin bir bedeli vardır ve bunlar aslında bize uzun gelse de çabucak geçen kısacık zamanlar. Beni daraltan şey, kızımı düşünmek. Yemesi, uykusu çok şükür ki düzenli olan, pek mutlu, bana deli gibi düşkün, anne anne diye peşimden ayrılmayan, kulaklarımın hizasından kollarını dolayıp başımı öpüp öpüp duran kızım bebek gelince ne yapacak? Bu duruma nasıl alışacak?

Bir kere ben bebeği emzirirken bunu gören kızım nasıl davranacak, bebeğe nasıl bir tepki verecek, bebeğin ağlamalarından rahatsız olacak mı, düzeni bozulacak mı, uykularından uyanacak mı, onunla eskiye oranla nasıl ilgileneceğim?

Aklıma garip garip şeyler geliyor, yeni doğacak bebeğimi de seviyorum ve eminim doğunca çok seveceğim ama içimde öyle bir his var ki, babası-babaannesi bebeğe baksın ve ben kızımla ilgileneyim diyorum. Emzirmek dışında benimle değil de diğerleriyle takılsın gibilerinden onun için haksızlık olacak düşüncelerim var mesela. Ben kızıma ait olayım, onda kalayım ve o annesinin eksikliğini duymasın diyorum. Yok yok, yazdıkça bocalıyorum ama şimdiden kafama taktıklarım ki buraya hepsini yazıp dökemedim, daha doğrusu dökmekten korktum ama lohusa sendromundan beter.

Allak bullak, daralmış bir anneyim. Derdim yardım, ev işi, şu bu değil çünkü bu konuda şanslıyım çok şükür. Derdim kızım, derdim oğlum, derdim nasıl iki çocuklu bir anne olacağım, derdim kendimi bölünmüş hissedip hissetmeyeceğim ama derdim… İtiraf ediyorum şuan en çok kızım.