34.Hafta: Gebe Sendromu

Çok mutluyum, çok üzgünüm, çok sinirliyim ya da şimdi gülüyorum ama az sonra ağlıyorum. Aklımdan bazen öyle şeyler geçiyor ki, bunları ben mi düşünüyorum diyorum hatta bazen aklımdan epey bir yazıyorum. Bu halimle karşılaşanlarsa verdikleri tepki açısından ikiye ayrılıyor; biri hamile bu kız, hormon mormon denge kalmadı tabi hem doğum da yakın anlamaya çalışalım diyor, diğeri hamile bu kız, hormon mormon denge kalmadı tabi hem doğum da yakın fazla ciddiye almayalım diyor. Benzer gibi görünse de ikinci gruptakilere öyle bir sinir oluyorum ki bazen, yüzlerini görmek bile istemiyorum.

Aslında ben artık normale dönmek istiyorum. Bu duygusal karmaşıklıklar, aşırı uyku hali, yorgunluk, ağrılar sızılar bitsin de bende eskisi gibi normal olayım diyorum. Bebek doğduktan sonra günde 3 saat uykuyla ayakta durmaya razıyım yeter ki normalize olayım artık.

Bu haftanın başında doktordaydık. Oğlum maşallah, önden önden gidiyor. Kilo 2.460, boy 48 cm ve aktif, yerinde durmayan kıpır kıpır bir şey. Herhangi bir problem yok, erken doğum riski görünmüyor, anne demir haplarını alıp bolca dinlendikçe değmesinler keyfine hali mevcut.

Gerçekten de bu hafta duygusal çalkantılar dışında yoktu bir problemim. Hatta bol bol geziyorum, o kadar çok geziyorum ki ben bıkmasam da çevrem bıktı enerjimden. Şimdi bebek doğar, bir süre siteden dışarı çıkamam, çıksam da nasıl ne şartlarda olur hiç bilmiyorum o yüzden değerlendiriyorum bugünlerimi. Neyse ben bir ara kafama takıp takıp üzüldüğüm şeyleri de yazayım buraya, kendimi vahim görmeye başladım.