Restoranda Mimlendik

Kızım bugün restoranda yemek yerken ayakkabılarıyla koltuğun üzerine çıktı ve bizde babasıyla ayakkabılarla koltuğun üzerine basılmayacağını söyleyip, etraftaki diğer çocukları da örnek gösterip oturması gerektiğini söyledik. Bizimki inat edince babası sadece şu cümleyi kurdu: “ Kızım o zaman ayakkabılarını çıkaralım mı?”. Ne olduysa o an oldu, bizim kız öyle bir çığlık atıp ağladı ki babasıyla tam bir şok yaşadık.

Kızımı ilk kez böyle gördük, ondan ilk kez böyle bir çığlık duyduk, ilk kez böyle bir tepki aldık. O an ki haline ne yalan söyleyeyim güldüm. Kendimi tutamadan güldüm çünkü o tipi bana inanılmaz komik geldi. Yahu insan çocuğunun en huysuz halini bile sempatik bulup, hoşuna gider mi? Benim gitti. Etraftaki insanlar bu durumdan keyif almadılar tabi, bende hemen babasının yanında oturan kızımı kendi yanıma alıp, babasının sadece çıkaralım mı diye sorduğunu zorla çıkarmadığını vs. anlattım. Derken yanımızda bir garson belirdi, elinde üzerine yazı yazılıp silinen küçük bir oyuncak vardı. Hemen kızıma, al bakalım küçük hanım sana bir hediye verelim dedi ve biz o an eşimle anladık ki, restoranda sorun çıkaran çocuklar uslu durup ortamı bozmasın diye hali hazırda bekletilen oyuncaklar varmış. Diğer çocuklardan kıskanç bakışlar geldi ama aslında bu bir torpil değildi ki, mimlenmiştik kelimenin tam anlamıyla;)

Kızım değişiyor hem de her geçen gün. Farklı farklı tavırları çıkıyor ortaya, hem eğlenceli yönleri artıyor hem de sıkıntılı yönleri. Altı üstü ayakkabı çıkarma olayına da bu kadar tepki verilir mi bilemedim. Benim kızım fazla duygusal zaten, tam bir yengeç bebeği. Azcık kaşımı çatsam, azcık ciddi konuşsam büzüyor dudaklarını. “Terrible Two” dedikleri bu olsa gerek, iki yaş sendromunun ayak seslerini duyuyoruz yavaştan. Yalnız ben eğleniyorum onun bu haliyle, en azından şimdilik.