Geçenlerde yazmış olduğum buradaki yazı oldukça tepki aldı. Sadece kişisel olan fikirlerimi ve hissettiklerimi paylaştığımdan ötürü bazı anneler tarafından haksızca eleştirildim ama ses etmedim. Çünkü bende bir anneyim ve annelik işin içine girince özellikle bazı konuların ne kadar hassaslaştığını biliyorum. Emzirme, doğum, bakıcı, kreş, çalışma hayatı gibi konular annelerin en hassas konuları ve bu konular konuşulurken birileri ister istemez kırılabiliyor, tepki verebiliyor.
Yazımı okuyan tüm annelerin çocuklarını çok seven ve onları en ince ayrıntısına kadar düşünen anneler olduğundan şüphem yok zaten bir anne için aksi düşünülemez. Yalnız ısrarla gelen, kreşin ismini açıklamam yönünde, eğer bende çocuğumu o kreşe gönderiyorsam korkusuyla başlayan ve hatta beni gaza getirmeye çalışan iletiler de aldım.
Benim anlattığım herhangi bir kreşte gerçekleşen olaylar. Bu olaylara kendi gözümle şahit olmadım. Yalnızca çok güvendiğim bir arkadaşım bunlara şahit oldu ve o da elinden geleni yapacağını söyledi. Şimdi benim bu kreşin ismini açıklamam ne etik olarak ne de resmi olarak kesinlikle doğru olmaz. Bunu da mantıklı düşünen herkesin anlayacağına eminim.
Kaldı ki, ben bu kreşin ismini açıklamış olsam, bunu duyan anneler neyse ki benim çocuğum o kreşe gitmiyor diye rahat edebilecekler mi? Böylesi özelliklere sahip bir kreş bile böyleyken bu tek olabilir mi? Ben tek olacağına inanmıyorum keza bu durumu destekleyici başka mesajlarda aldım.
Fakat yakınlarım arasında kreş ortamlarında bulunmuş ya da bulunan akrabası vs. olan insanlardan elbette her kreşin böyle olmadığıyla ve çocuklara bu tip davranışların asla gerçekleşmediğiyle ilgili açıklamalarda geldi.
Yani burada iş anne-babaya düşüyor. Görüntüye aldanmadan, gerçekten iyi araştırıp çocuğunun peşini bırakmamak çok önemli.
Bahsettiğim kreş ortamı 3 yaşa kadar olan çocuklar için. Genel olarak kreş yaşının en az 3 yaş olmasındaki kanı çoğumuzun bildiği gibi çocuğun kendini ifade edebilecek olması. Ancak henüz 2 yaşında bir çocuktan böyle bir şeyi bekleyemeyiz. O yaştaki çocuklar ki bence bebekler başlarına gelen durumun normal olup olmadığını ayırt edip algılayamazlar ve belki de bunun normal olduğunu zannedip kabullenebilirler ya da bunu açıklayamazlar.
Üstelik bir annenin sevgisini ve şefkatini küçücük bir bebeğe annesinden başka hiç kimse veremez hele ki kreşteki öğretmen. Çocuğa iyi davranılması ve insan olarak görülmesi yeterli midir? Bence kesinlikle hayır. Tüm bunları bende o yaşlarda bir bebek annesi olduğum için söylüyorum. Kızım benimleyken gözlerindeki ışık, coşku ve kendine güven, o mutlu hali başka hiç kimseyle olamaz. Çeşitli ekoller var kimi 2 diyor, kimi 3, kimi 4... Çocuk şu yaşa kadar sadece anneyle olmalı, anneye ihtiyaç duyar diyor. Çocuğun gelecekteki yaşamının temeli, gelecekteki karakter ve kişiliğini etkileyecek etmenler açısından ilk şu yaşa kadar sürekli anneyle olmalı diyor.
Herkes kendi vicdanında ölçüp tartıp iç dünyasında huzurlu olduğu sürece bunlardan birini benimseyebilir ya da hiç birini benimsemeyebilir. Benim iç güdülerim, en az 4 yaşına gelene kadar kızımı çalışmak ya da kariyer yapmak için bırakmamam gerektiğini ve onun yanında her anına şahit olmam gerektiğini söylüyor. Bende bunu uygulamak istiyorum.Çok yaş almış değilim ki heveslerimi ve isteklerimi kolayca erteleyebileyim, daha 25 yaşındayım, kariyer planlarım, hayallerim ve beklentilerim var ama buna rağmen önce anneyim. Hayatımdan gidecek 4-5 yıl, çocuklarımla geçireceğim onca zaman eğer onların sosyal hayatta sağlıklı, başarılı ve güvenli bireyler olmasını sağlayacaksa bunu yerine getirmek benim için bir zevktir. Aksi takdirde, bunu yapmayıp bir de bundan dolayı sorun yaşarsam bir ömür boyu kendimi affetmem.
Söylediklerim ters mantıkla düşünülüp, nasıl yani annesi çalışan ya da çalışmasa da bırakan çocuklar sorunlu mu olacak denmesin. Zaten böyle bir şeyi iddia etmek hiç bir açıdan mümkün değil. Ben anne ruhumla düşünüp, süzgecimden geçirdim ve her yönüyle hem çocuklarımın hem de benim böyle mutlu olacağımıza inandım. Bu sadece ben ve benim bakış açıma sahip annelerin görüşüdür; hüküm değildir.
Yazımı okuyan tüm annelerin çocuklarını çok seven ve onları en ince ayrıntısına kadar düşünen anneler olduğundan şüphem yok zaten bir anne için aksi düşünülemez. Yalnız ısrarla gelen, kreşin ismini açıklamam yönünde, eğer bende çocuğumu o kreşe gönderiyorsam korkusuyla başlayan ve hatta beni gaza getirmeye çalışan iletiler de aldım.
Benim anlattığım herhangi bir kreşte gerçekleşen olaylar. Bu olaylara kendi gözümle şahit olmadım. Yalnızca çok güvendiğim bir arkadaşım bunlara şahit oldu ve o da elinden geleni yapacağını söyledi. Şimdi benim bu kreşin ismini açıklamam ne etik olarak ne de resmi olarak kesinlikle doğru olmaz. Bunu da mantıklı düşünen herkesin anlayacağına eminim.
Kaldı ki, ben bu kreşin ismini açıklamış olsam, bunu duyan anneler neyse ki benim çocuğum o kreşe gitmiyor diye rahat edebilecekler mi? Böylesi özelliklere sahip bir kreş bile böyleyken bu tek olabilir mi? Ben tek olacağına inanmıyorum keza bu durumu destekleyici başka mesajlarda aldım.
Fakat yakınlarım arasında kreş ortamlarında bulunmuş ya da bulunan akrabası vs. olan insanlardan elbette her kreşin böyle olmadığıyla ve çocuklara bu tip davranışların asla gerçekleşmediğiyle ilgili açıklamalarda geldi.
Yani burada iş anne-babaya düşüyor. Görüntüye aldanmadan, gerçekten iyi araştırıp çocuğunun peşini bırakmamak çok önemli.
Bahsettiğim kreş ortamı 3 yaşa kadar olan çocuklar için. Genel olarak kreş yaşının en az 3 yaş olmasındaki kanı çoğumuzun bildiği gibi çocuğun kendini ifade edebilecek olması. Ancak henüz 2 yaşında bir çocuktan böyle bir şeyi bekleyemeyiz. O yaştaki çocuklar ki bence bebekler başlarına gelen durumun normal olup olmadığını ayırt edip algılayamazlar ve belki de bunun normal olduğunu zannedip kabullenebilirler ya da bunu açıklayamazlar.
Üstelik bir annenin sevgisini ve şefkatini küçücük bir bebeğe annesinden başka hiç kimse veremez hele ki kreşteki öğretmen. Çocuğa iyi davranılması ve insan olarak görülmesi yeterli midir? Bence kesinlikle hayır. Tüm bunları bende o yaşlarda bir bebek annesi olduğum için söylüyorum. Kızım benimleyken gözlerindeki ışık, coşku ve kendine güven, o mutlu hali başka hiç kimseyle olamaz. Çeşitli ekoller var kimi 2 diyor, kimi 3, kimi 4... Çocuk şu yaşa kadar sadece anneyle olmalı, anneye ihtiyaç duyar diyor. Çocuğun gelecekteki yaşamının temeli, gelecekteki karakter ve kişiliğini etkileyecek etmenler açısından ilk şu yaşa kadar sürekli anneyle olmalı diyor.
Herkes kendi vicdanında ölçüp tartıp iç dünyasında huzurlu olduğu sürece bunlardan birini benimseyebilir ya da hiç birini benimsemeyebilir. Benim iç güdülerim, en az 4 yaşına gelene kadar kızımı çalışmak ya da kariyer yapmak için bırakmamam gerektiğini ve onun yanında her anına şahit olmam gerektiğini söylüyor. Bende bunu uygulamak istiyorum.Çok yaş almış değilim ki heveslerimi ve isteklerimi kolayca erteleyebileyim, daha 25 yaşındayım, kariyer planlarım, hayallerim ve beklentilerim var ama buna rağmen önce anneyim. Hayatımdan gidecek 4-5 yıl, çocuklarımla geçireceğim onca zaman eğer onların sosyal hayatta sağlıklı, başarılı ve güvenli bireyler olmasını sağlayacaksa bunu yerine getirmek benim için bir zevktir. Aksi takdirde, bunu yapmayıp bir de bundan dolayı sorun yaşarsam bir ömür boyu kendimi affetmem.
Söylediklerim ters mantıkla düşünülüp, nasıl yani annesi çalışan ya da çalışmasa da bırakan çocuklar sorunlu mu olacak denmesin. Zaten böyle bir şeyi iddia etmek hiç bir açıdan mümkün değil. Ben anne ruhumla düşünüp, süzgecimden geçirdim ve her yönüyle hem çocuklarımın hem de benim böyle mutlu olacağımıza inandım. Bu sadece ben ve benim bakış açıma sahip annelerin görüşüdür; hüküm değildir.
5 yorum:
Ben de Rüzgar üç yaşına kadar çalışmadım aldığım karar gereğince. Ama oğlum psikiyatr tavsiyesiyle 22 aylıkken anaokuluna başladı. (Haftada üç gün iki saat) Henüz kendini ifade edemiyordu ama ben senin de söylediğin gibi verdiği tepkileri, gözlerindeki ışığı takip ederek denediğimiz üç okuldan caydım. Sonunda doğru yeri bulduk, bunu yine oğlumu gözlemleyerek anladım.
Eğer çocuk mutluysa, anne çalışıyorsa (çalışmak zorundaysa) anaokulları hayat kurtarıcı gerçekten. Biraz uyanık davranmak, işaretleri çok iyi gözlemlemek lazım. Dikkatli bir anne-babanın gözünden hiç bir olumsuzluk kaçmaz diye düşünüyorum.
bizde bir ay oldu kreşe başlayalı, çalışıyorsan zor iş çocuk büyütmek...
Herkesin fikri farklıdır.çocukların zihinsel gelişimleri de öyle.Kreş açmak mesele değil layığıyla işletebilmek mesele aslında.Kreş iyi olsa oradaki çocukların bir kaçında hırçınlık olsa çocuk yine etkileniyor.Oğlumun kreşi çok iyi di ama bir Utku vardı ki akıllara zarar.Çoğu çocuk Utku yüzünden gelmek istemiyordu.Çözümü buldular ama ne yarar, çocuklar açısından kreş kötü oldu.
Büyükşehirlerde yaşam şartları çok zor.Sen şanslısın ki çalışman gerekmiyor, bir çok anne mecbur olduğu için çalışıyor.Eminim ki çalışmak zorunda olmasa oturup çocuğuna bakardı ...
Benim tecrübem kızım 18. ayından sonra benden uzaklaşmaya başladı. Başkaları ile zaman geçrimeyi sever oldu. 24 ay civarında da beni el sallayarak uğurlamaya, parka bahçeye yardımcı abla, anneanne, baba, yenge, kuzan vsile gitmek istemeye başladı.
Her çocuk böyle mi bilmiyorum ama ben de 1 yaşından sonra kısa süreli ayrılıklar ile 2 yaşından sonra da tam günlük ayrılıklar mümkün diye hissediyorum.
Ayrıca çocuk bakma işini sadece anneye yüklemek de büyük haksızlık. Ben birden fazla çocuk istiyorum. 3 yaş arayla 3 çocuk doğursam son çocuğum 4 yaşına geldiğinde ben kesintisiz 7 sene başka hiçbir iş yapmaya fırsat bulamadan çocuk bakmış olacağım. Hadi her bebeğime 2 yaşına kadar bakayım. Makul. Ama 2-4 yaş arasını da babası baksın. Bence harika olur :)
Çokbilmişcim; :)yok canım kendime o kadar da yüklenmiyorum aileden tabi ki destek alıyorum yeri gelip kızımı bırakıp bişeyler de yapıyorum zaten devam eden ve bu gidişle de bitmesi zaman alacak olan master'da var. Ama tam gün ve hergün bırakma olayı, tamamen bakımını bir başkasına bırakma olayı hem de çok küçük yaştayken kreş ortamı benim açımdan mümkün değil, anlatmak istediğim bu. Eğer böyle olursa kızımın benimle olduğu kadar mutlu olacağına inanmıyorum. Zaten bu fikirlerimden dolayı da 2 çocuk iyidir demeye başladım:) baktım ben çocuklarımı bırakamıycam hele dediğin gibi 3-4 çocuk olursa 7 yıldan da fazla sürer en iyisi kararında olması, çok duygusalım ben çoook;)
Yorum Gönder