"Anne Buuu"

Bazı şeylerin değeri geç elde edilince daha iyi anlaşılır ama bu az sonra anlatacağım konu için geçerli midir emin değilim. Anne dediğin erken de olsa geç de olsa bunun değerini çok iyi bilir herhalde.

Kızım daha 1 yaşına girmeden baba demeye başlamıştı. Bir dönem hayatındaki tek kullandığı kelime eğer mamayı saymazsak babaydı. Öyle ki, günde yüzlerce kez baba deme potansiyeline sahip olmakla birlikte bunu gayet bilinçli söylüyordu. Tabi bu durumdan dolayı babası tabiri caizse sevinçten dört köşeydi. Bir gün anne de diyecekti biliyordum ama baktım hiç niyeti yok ümidi kesmiştim.

Zamanla ağzından anne dışında söylenebilecek her kelime çıkmaya başladı. Mesela pijamasını giymek için "bidaa" ya da dışarıya çıkacağımız zaman günlük kıyafetleri giymek için "abdi" demeye başladı. Mesela evdeki oyuncak atına binmek isteyince, beni ata bindir manasına gelen "aydidi" gibi garip bir kelimeyi soktu lügatine. Babasının aldığı yeşil kangurunun ismine Mini koyduk ve bu ismi düşürmedi dilinden, mini aşağı mini yukarı. Çocuk görünce “bebii” diye bağırdı, köpek görünce “hav hav” diye zıpladı da bir anne demedi. İşte benim hikayem bu kadar acıklı:) Dede dedi, şarkı söyle deyince “day day” diye şarkı söylemeye başladı, hala bile çıktı ağzından da bir anne çıkmadı. Bense ağzından "a" ile başlayan ne çıkarsa anne diyor diye avutup durdum kendimi.

Geçen haftadan itibaren tam manasıyla anne demeye başladı. Bunu da ilk olarak eşim fark etti çünkü ben o kadar umudu kesmişim ki eğer anne dese bile şans eseri çıkıyordur ağzından gibi bir psikolojiye girmişim. Eşim bak bilinçli söylüyor, sen olmayınca anne diye peşinden sesleniyor dedi. Dikkat ettim ve evet kızım bana gerçekten bilinçli olarak anne diyordu. Dün ilk kez, ben mutfaktayken beni çağırmak için anne diye seslendi ve nasıl mutlu oldum anlatamam. Özellikle gitmedim yanına bir iki kez daha söylesin diye ve o da ısrarla çağırmaya devam etti.

Asıl hikayeyse başlıkta, sabah 06:00 sularında kızımın sesiyle uyanıp sıçradım yataktan. Bu da ayrı bir konu aslında çünkü gelip biri uyandıracak olsa 5 dakika daha, 10 dakika daha diye oyalayıp uykuya devam etmenin yollarını arayacakken nasıl oluyor da kızımın tek bir mızırdanmasıyla uyanıp, üstüne sanki hiç uyumuyormuşum gibi yüksek bir enerjiyle yataktan hızla inip yanına gidiyorum hala çözemedim. Bazı geceler kızımın uyanışı, kalkıp gidişim ve onu uyutup yatağa gelişim kısmını eşimin ruhunun bile duymadığını söylememe gerek yok sanırım.

Kızım uyandı ve kapısına doğru ilerlerken baktım içerden anne sesi geldi. İnanamadım tabi önce ki neden inanamıyorsam, sonuçta her çocuk gibi o da er ya da geç anne diyecekti. Dinledim kapıdan içeri girmeden, tekrar anne dedi ve yanına girdim. Meleğim yatağın içine oturmuş yüzüme bakıp “anne buuu” dedi yani su istedi. Nasıl bir mutluluk, nasıl bir sevinç kapladı içimi anlatamam. O tekrar uyuduktan sonra ben yarım saat uyuyamadım mutluluktan.

Bir evladın anne demesi bir kadın için nasıl muhteşem, tarifsiz ve eşsiz bir heyecanmış meğer. Ben bunu geç öğrenenlerdenim belki ama sabrın sonunda selamete ulaştım. Beni en iyi benim yaşadığımı yaşayan ve anne kelimesini geç duyan anneler anlar.

Şimdi dileğim, oğlum beni bu kadar bekletmesin ve o ilk önce anne desin:)