Mutsuz Olmaya Değmez

Bazen düşünüyorum, insanlar genel olarak mı yaptıkları işlerden dolayı mutsuz yoksa benim karsılaştıklarım mı böyle diye.

Çok yakın çevremde üç kişi var; biri işyerindeki konumundan hiç memnun değil ve kurtulmanın yolunu arıyor. Diğeri, üniversite mezunu ve güzel de bir mesleği var ama o mesleğini hiç sevmiyor ve yapmak istemiyor. Üçüncüsü, üniversitede mühendislik okuyor ama ben nerden geldim bu bölüme, hiç bana göre değil devam etmek istemiyorum ve ben bu üniversiteyi okumak için doğmadım diyerek veryansın ediyor.

Kısaca, işi ya da mesleği ne kadar iyi olursa olsun insanlar mutsuz. Peki soruyorum bende, bu mutsuzluğa değer mi gerçekten? Sadece belli bir etiket ve konum sahibi olabilmek için insanların sevmedikleri, yapmaktan nefret ettikleri işlere yönlendirilmesi ne kadar doğru olabilir.

Hayat... O kadar kısa ki ve aslında ölmek değil her an yaşıyor olmak tesadüf. Hasta olunca insanlar kendilerini ölüme daha yakın hissediyorlar ve işte şu kadar bir zaman sonra ben ölürüm diyerek kendilerine ömürden pay biçiyorlar. Oysa o an ölmesi hiç beklenmeyen o kadar insan ölüyor ki ondan önce.

Bu kadar çok ölümlüyken, ölüm hiç kimseye randevu vermeden aniden önüne çıkarken, hiç beklenmedik zamanlarda karşısına birilerinin ölümüyle dikilip kendisini hatırlatırken değer mi hayatını mutsuzlukla geçirmeye. Mutsuz olunan bir iş, sevilmeyen bir meslek ve düşündükçe asılan suratlar...

Hayatını bu hüzünle geçirmeye değmez. Hayat böylesi maddi gayretlerle dolu ama ruhta huzur bırakmayan eylemler için fazlasıyla kısa. Yaşanacak bir ömür varsa bir kaç gün, bir kaç ay ve bir kaç yıl ki hepsi de daha dün yaşanmış gibi hızla akıp geçiyor, insanın kendini bu mutsuzluğa mecbur etmesine değmez. Keşke kategorilere göre değil sadece iç dünyamızdaki huzura göre yaşayabilsek.