Bazen kendimi tanıyamıyorum. Düşünüp duruyorum nasıl bu kadar değiştim, nasıl böylesi bir ben olabildim diye.
20 yaşıma kadarki gençliğimi belki de çocukluğumu havailikle geçirdiğimi sayarsak son 5 yılda yaşadım bu büyük değişimi. Şimdi eski ben bana o kadar yabancı geliyor ki. Orda bir yerlerde duruyor, geçmişten bana sadece el sallıyor. Yaşadıklarımı yazsam roman olur derler ya aslında benimki o hesap ama yazmasam daha iyi.
Bazen bazı şeyler sır kalmalı, üzerine konuşulmadan öylece yaşanmalı gibi geliyor. Beni bile susturacak şeyler var hayatta işte 5 yıla sığdırılmış roman gibi yaşanmışlıklar orada öylece dururken içlerinde anlatılmazlar var. Tek söyleyeceğim, onlar olmasaydı ben bugünkü ben olamazdım.
İnsan yaşadıklarını hak eder mi? Ben herkesin yaşadıklarını hak ettiğine inanıyorum. Herkesin kendi elleriyle kendi hayatına acıyı da tatlıyı da kattığına inanıyorum. Kaderim bu deyip geçecek kadar basit görmüyorum başıma gelen hiçbir şeyi, bu başkasının eliyle dahi olsa...
En yakınımdakilerin yaptığı yığınla hatanın sonucuydu yaşananlar ama hepimiz suçluyduk. Yazık bana demedim, onun yüzünden oldu her şey, o yıktı, o yaktı diyemedim. Kendimde de aradım suçu, o yaşıma rağmen kendimde de buldum hatayı.
Bulduklarım diğerlerinin yanında küçücük kalıyordu belki, belki de sadece gençlik başımda duman halimdendi ama benim ki küçük onlarınsa saymakla bitmeyecek kadar suçu var diye çekilemedim yine de kenara. Neyin neye mal olduğunu bilebilir miydik hayatta? Bizi de etkileyen onca şey varken, her şeyi bir başkasına yükleyebilir miydik?
İlk zamanlar çok suçladım, hep birisinin yüzüneydi olanlar bana göre ama şimdi çok başka bir yerden bakıyorum hayatın bu acımasız yüzüne. Hayat bir sınavsa her daim insaflı olmasını da bekleyemezdik ya zaten.
Yaşananlar… Annemi kaybettirecek kadar acımasızdı. Kaybedilen maddi şey çoktu… Kaybedilen değerler çoktu… Ama hepsi o kadar değersiz kaldı ki bir canı kaybetmenin yanında. Yaşananların sonucu acımasız bir hastalıkla annemi kaybetmek olmasaydı hiçbir şey bu kadar koymazdı da, işte tek isyanım bunaydı. Bedeli bu kadar ağır olmamalıydı dedim…
2 yorum:
Hiçbir hatanın bedeli annesizlik olmamalı dimi?
İçinin çok acıdığına eminim.Ama sende annesin ve aynı acıları yaşamasını asla istemeyeceğin biri hayatta biri yolda iki yavrun var.Onlar için her daim ayakta ve mutlu olmalısın.
Öperim seni Sevdecim...
Tabii ki hakedilen değildir.Siz de iyi biliyorunuzdur eminim ama bazen insanın duymaya ihtiyacı oluyor:yaşadıklarımız sınavımız.Peygamberimizin hayatını bilirsiniz.Firavunun da hayatı boyunca başının bile ağrımadığı söylenir.Sizce hak ettiklerini mi yaşadılar?Yaşadıklarınızı çok üstü kapalı anlatmışsınız,yorum yapamıyorum ama rahat olun hak etmiyorsunuzdur:)
Yorum Gönder