Annelik Tarzım-1

Her annenin kendine has bir çocuk yetiştirme, eğitme, büyütme tarzı vardır. Genel olarak baktığımızdaysa geleneksel bir annelik yaklaşımı çıkar karşımıza. Daha bebeğimizi kucağımıza aldığımız andan itibaren etrafımızda bulunan yığınla geleneksel annenin kimi doğru, kimi yanlış, kimi çok tuhaf gelen tavsiyeleriyle karşılaşırız.

Günümüzde annelik formatı çok değişti demek isterdim ama benim tanık olduğum kadarıyla çok da değişmemiş. Evet bir grup araştıran, okuyan, doğruyu-yanlışı kendi ölçülerine göre bulmaya çalışan anne var ama toplumda sayı olarak çoğunlukta değiller.

Bende bu güncel anneler grubuna giriyorum. Bunu nasıl mı anladım? Çevremde kendim gibisine henüz rastlayamadığım gibi bir de bazen uzaylıymışım gibi tavırlara maruz kalışımdan elbette. Bazı anneler keşke bu kadar çok bilmeseydim, işin bu tarafı da çok zor, çok sorguluyoruz, çok didikliyoruz deseler de ben halimden gayet memnunum.

Tabi ki ben mükemmel anneyim demiyorum ya da “benim anneliğim en doğru”yu savunmuyorum. Sadece tarzımdan memnunum ve kendime göre doğru olanı yaptığıma inanıyorum. Bazen takıntılı, bazen yorucu ve yıpratıcı hatta beyin zorlayıcı olsa da iyiyim ben böyle.

Tarzımdan bahsedeceğim elbette ama yazarken çok uzun olacağını fark ettiğim için bu yazıyı bölümlere ayırmaya karar verdim. Her konuyu kendi içinde ele alarak detaylı anlatmak istiyorum.

Öncelikle kızımın yediği içtiği benim için çok önemli ve buna fazlasıyla önem veriyorum. Yemeklerinin yağına, salçasına ve tuzuna çok dikkat ederim. Asgari düzeyde tuzlu, az salçalı ve sadece zeytinyağlı yemekler yediriyorum. Aslında yaptığım tek şey sağlıklı olanı uygulamak. Elbette her yediği organik olacak diye bir takıntım yok ama yediklerinin mevsiminde olmasına çok dikkat ediyorum.

Yemeklerine bu kadar dikkat ettiğim için de çoğunluklu olarak kendi yaptığım ya da babaannesinin bu kurallara uygun yaptığı yemekleri yiyor. Bir başka yere gittiğimizde çantamdan evde yaptığım yemeği çıkarmıyorum artık, en azından bunu birkaç ay önce bıraktım ama bu durum çok nadir oluyor.

Benim özellikle dikkat ettiğim konu yararlıları yemesinden çok zararlıları yememesi. Her sebzeyi ya da her meyveyi yediremiyorum tabi ki, beğenmedikleri oluyor ama denemekten vazgeçmiyorum. Fakat hazır tatlı ürünlerden yani en zararlı şeylerden çocuğumu uzak tutmak için elimden geleni yapıyorum. Tamamen güvenilir olduğuna emin olmak kaydıyla, neredeyse ayda bir kavanoza yakın pekmez tüketir, bal tüketir ve kuru üzümü tek tek yemeye bayılır. Yani ağza tatlı olarak gelen bildiği tek tat doğal tatlardır.

Her nedense toplumumuzda ufacık çocuğun eline çikolata, şeker vermek ve hatta hiç tanımadığın bir çocuğa al sana şeker demek çok matah bir şeymiş gibi algılansa da bence çok ama çok büyük bir yanlış. Çikolata ve şeker türevlerinin zararlarını oturup yazacak değilim ama ben çocuğuma asla yedirmiyorum.

Evet benim kızımın hayatında çikolata diye bir kavram yok ve sırf bu yüzden bazı ortamlarda kızıma verildiğinde reddetmekle beraber, onun yanında yenmesine de engel olduğum için garip karşılanıyorum. Özellikle yaşça benden büyük ve saygı duyduğum insanlar tarafından “Çocuk dediğin çikolata-şeker yemeden olur muymuş hiç? Çocukluğun tadı çikolatayla çıkar.” gibi azarla karışık cümleler işitiyorum. Hatta bazen bir çikolata paketini elime alıp içindekiler kısmında küçücük yazılmış envai çeşit maddeleri okumak zorunda kalıyorum.

Ben çikolata yiyorum ve hatta bayılıyorum. Çikolatasız bir hayat düşünemiyorum ama henüz organları yeni gelişen ve büyümekte olan bir çocuğu bunlardan ne kadar uzak tutarsak o kadar kardır diye düşünüyorum. Bir gün kızım hazır tatlı yiyebilir tabi ki ama ne kadar geç tanışırsa, zararlarından o kadar korunmuş olur inancındayım.

Her şey kızımı sağlıksız olanlardan uzak tutmak ve sağlıklı beslenme alışkanlığı kazandırmak için.