25.Hafta: Hızla İlerliyoruz

Geçen haftaki hastalığım devam edince her ihtimale karşı KBB doktoruna gitmeye karar verdim. İlk kez gittiğim bir doktordu ama şanslıydım çünkü hemen ilaç verme yanlısı bir doktor değildi. Ateşim çıkmadığı sürece doğal yollarla geçirebileceğimi söyledi. Tedbir olarak ilaç yazdı ama tavsiye etmedi, kendi kendine geçebilecek gibi görünüyor dedi. Bense doktorun verdiği rahatlıkla bir süre daha katlanırım dedim ve nitekim şuan çok iyiyim.

Kızıma hamileyken yaşadığım tek olumsuzluk ayak ve bacaklarımın şişmesiydi. Sırf bu yüzden son 2 ay daha büyük bir ayakkabı almıştım. Bu arada yeri gelmişken söylemeden geçemeyeceğim, ben hamilelik sonrası ayağı büyüyen gruba giriyorum. İlk hamilelikte bir numara büyüyen ayaklarım bu defa da bir numara büyürse koca ayak sınıfındaki yerim tescillenmiş olacak.

Preeklampsi değildi yaşadığım ama tuzu azaltmamı tavsiye eden doktoruma rağmen tuzdan vazgeçemedim ve doğuma inanılmaz derecede şişmiş ayaklarla girdim. Hala hatırlıyorum doğum sonrası bir kaç gün inmelerini nasıl sabırla beklediğimi. İşte bu hafta, bir akşam oturunca fark ettim ki benim ayaklar ve bacaklar çok hafif şişmiş. Hemen panik oldum çünkü aynı şeyi tekrar yaşamak istemiyorum. İçimden bir ses bundan kaçamayacağımı söylese de bu defa dirayetli olup tuz konusunda daha temkinli olacağım. Yani inşallah olacağım tabi umudum bu yönde.

Diğer yandan, oğlum gayet hareketli, hele ki ben uyurken yerinde duramıyor ve bu da benim gözümü korkutuyor. Doğunca da bu kadar hareketli olursa hem de ben uyurken, çok eğleneceğiz anlaşılan.

Eşimle kendimizi yavaş yavaş hazırlamaya başladık. Nurefşan'la rahat günlerimize yeni yeni ulaştığımız su günlerde ki gittiğimiz bir restoranın oyun bölümü gözümüzün önündeyse bırakabiliyoruz artık yeni bir bebek, uykusuz geceler ve en önemlisi iki çocuk, ozellikle ilk bir yıl bize bugünleri aratacak biliyoruz. Ara sıra bunları konuşarak, durumu psikolojik olarak iyice hazmetmeye çalışıyoruz.