Çocuğun mu var...

Anne Cafe’nin yazısından yol aldım ve şöyle bir bakayım ben de neler varmış dedim;

Çocuğun mu var, her an bir yerlerde, evin en olmadık köşesinde  oyuncak, kendinden geçmiş pet şişe, balon, kumanda, terlik, yelek, güzelce yenmiş dergi vs. var.

Çocuğun mu var, paltonun cebinde mendil, peçete mutlaka var.

Çocuğun mu var, derse girdiğinde çantanı kalem aramak için didiklerken eline gelen emzik zincirine bakıp gözlerinin dolması var.

Çocuğun mu var, onunla dışarı çıkarken yanında bir de küçük bir bavul var.

Çocuğun mu var, girdiğin bir restoranda yemeğini nasıl yediğini bile anlamadan apar topar kalkmak var.

Çocuğun mu var, her istediğini her an yapamamak, eskisi gibi bir şeye bende bende diye atlayamadan dizini kırıp oturmak var.

Çocuğun mu var, evde sürekli taze sebze, meyve stoğu ve her daim kaynatılıp soğutulmuş su var.

Çocuğun mu var, nasıl olup da evin daha bir kalabalıklaştığını düşünürken evde ona ait eşyaları sığdıracak yer bulamamak var.

Çocuğun mu var, bazen yapılamayan en temel ihtiyaç, bazen aç kalmak, bazen üzerine ne giydiğini bakmadan hatırlayamamak var.

Çocuğun mu var, hep bir hayalin var; boğaza karşı çay keyfi yapmak ya da nargile, nereye gittiğini hiç düşünmeden yüreğinin götürdüğü yere gitmek, uzun uzun ama upuzun bir yolda saatlerce yürümek mesela Beşiktaş'tan Sarıyer'e, sadece kendini düşünmek vs.

Çocuğun mu var, gitmek isteyip de gidemediğin bir yer, görmek isteyip de göremediğin bir film, okumak isteyip de okuyamadığın bir kitap hep var.

Çocuğun mu var, hep ama hep bir eksiğin var.

Çocuğun mu var, bir çift göze bir anlık bakıp dünyanın bütün dertleriyle vedalaşıp içinde en sıcak mutluluğu ve en derin sevgiyi hissetmek var.

Çocuğun mu var, çok ama çok kutsal bir işin, hiçbir şeyin olmasa da her şeyin var.