Tam umudumu kaybedip, yeter artık oynamıyorum ben diyeceğim anda değişti her şey. Oyundan çıkmak bu kadar kolay olamazdı çünkü verilen onca emek, onca çaba ve en önemlisi hayatımdan yaptığım fedakarlıklar vardı.Hamilelikle beraber bir yanda kızım varken, bir yandan da gelen yorgunluk ve stresin de etkisiyle olsa gerek sağlıklı düşünemediğim zamanlar oldu. Üstelik her defasında o düşüncemin sağlıklı bir düşünce olmadığını biliyordum. Nedense yürüyordum ama yol bir türlü bitmiyordu ve sanki her adımda daha da uzuyordu. İşte tam havlu atmak üzereyken değişti her şey.
Hiç ummadığım ve aslında hayatımın içinde hiç yer almayan biri getirdi beni kendime. Yaptığı şey, aklımda sönük kalmış ışıkları yakmaktı. Tesadüf değildi işte tevafukun ta kendisiydi. Son bir şans daha dedim, pes etmeden bir kez daha büyük bir istekle deneyeceğim ve öyle bir isteyeceğim ki sadece bu isteğin gücü için olacak ne olacaksa.
Ve istedim... Ve oldu...
Beni bile şaşırtan gelişmelerle önüm bir anda açıldı ve yolun öteki ucu göründü. İçimdeki karamsarlıktan dolayı büründüğüm atalet gitti üstümden, zihnim berraklaştı. Kısaca, zaman kısa da olsa, hedef büyük de olsa yapmamak için bir sebep yok. Yeter ki insan yürekten istesin ve gerçekten inansın.
Umutluyum, iyiyim ve mutluyum, üstelik ardından eklemeyi ihmal edemeyeceğim bir kelime dizisiyle; "çok şükür".
4 yorum:
ne güzel olmuş, ne iyi olmuşta.. ne oldu çok merak ettim..
Snein adına çok sevindim. Darısı da başıma diyorum :) 1 ayım kaldı ve ben çok sıkıldım, parömağımı oynatasım yok. Biraz da ben şevklensem iyi olacak, yoksa sonu iyi gelmeyecek :(
Sevgicim; tez meselesi her zamanki gibi;)
Çokbilmişim; Çok az kaldı senin için, sonuca odaklanıp şevklenebilirsin, bak ben seni örnek alıyorum kendime kötü örnek olma bana;))
içimi bir huzur kapladı,
çok şükür...
Yorum Gönder