Şimdi Daha Çok Farkındayım

Sadece bana özel olduğuna inandığım aslında kendimi tam olarak buna inandırdığım bir konserin tanığıyım şimdi. Müzik öyle bir çekti ki beni kendine, hiç düşünmeden teklifsizce oturuverdim müzisyenlere yakın olan bir yere. Kendimi, hayatımı, dünümü ve bugünümü düşündüm uzun uzun. Sanki hep düşünüyordum ama tüm düşünceler bir anda birikiverdi zihnimde.

Sahi ne düşündüm ben bu kadar?

Annemi hiç unutmadım ben… Ne onun yemyeşil gözlerini, ne dünyalar güzeli yüzünü, ne gülüşünü, ne ağlayışını, ne sevmesini, ne kızmasını hiç ama hiç unutmadım. Onu her hatırlayışımda boğazıma oturan yumru geçmemiş olsa da sanki daha çok alıştım yokluğuna. Bir mecburiyet ama benimki, alışmaktan ve kabullenmekten öte köy yoksa başka çare yoktur.

Sadece anladım ki, ben çok değiştim. Onu kaybedeli 15 ay oldu ve şimdi dünden başka gibiyim. Onun yokluğuyla ruhumu saran bir kasvet varmış da, içime çöken bir kara bulut her gülüşüme gölgeymiş de yeni yeni gözlerimin buğusu çekilmeye başlamış sanki. Hani unutmak değil asla, unutmak mümkün bile değil ama renklerim var şimdi mat dahi olsa, umutlarım var, kızıma sarılışlarım bir başka, hayallerim de var, hava o kadar puslu değil, karanlık o kadar derin değil gibi.

O gittiğinden beri sanki yaşamışım da yaşamamışım gibi hissettim birden. Hani böyle hasta olmuşum da yataktan uzun zaman kalkamamışım. Hani ben ne anneliğimi, ne eşliğimi, ne evlatlığımı, ne ablalığımı o günden beri tam olarak yaşayamamışım. Sever gibi yapmışım ama sevememişim, güler gibi yapmışım ama gülememişim ve bazen ağlayamamışım bile.

Şimdi yokluğuna alıştım diyemem çünkü hala o eve her gidişimde, odaların her birinde anılar tek tek gözümde. Dedim ya kabullendim ve herhalde yokluğunu benimsedim artık. Unutmam imkansız, yüzünün güzelliğini hayal ettikçe gözlerimden süzülen yaşlara engel olmam imkansız, onun sevdiği her şarkıda derin bir kedere gömülmemem ve tıpkı şimdi ki gibi olduğum yerde mıhlanıp kalmamam imkansız.

Sadece hala yaşadığımın ve bu hayatı yaşamak zorunda oluşumun farkındayım.

Sadece sevmem gerekenleri hak ettikleri gibi sevmem gerektiğinin, birileri için çok şey olduğumun farkındayım.

Sadece onu göremediğim yerde mutlu olduğuna inanarak geri kalan ömrümü geçirmek zorunda olduğumun farkındayım.