Gidişime Hüzünlensen mi?

Bu konuda daha önce de bir yazı yazmıştım ama yine yeniden aynı dertten muzdaribim. Kızımla harika bir ilişkimiz var, beraber çok güzel vakit geçiyoruz. Artık anne diye diye peşimde de dolaşmaya başladı. Bu yaş çocuğunun genel durumundan biri olarak sürekli aynı ortamda bulunma isteği ön planda. Yani genelde ev içinde birlikteyiz, pek ayrıldığımız söylenemez.

Uyurken de yatağının yanını gösterir eliyle ve oraya yatmamı işaret eder. Elele tutuşuruz ve öyle dalar uykuya. İşte böyle mutluyken, benden ev içinde birkaç metre bile uzağa gitmezken, tüm bunların aksine ben dışarı giderken hiç mi hüzünlenmez bir çocuk.

Bugün okula gitmemiştim ama öğlen çok acil bir işim çıktı okulda. Hemen kayınvalidemi çağırdım ve o da sağolsun işini gücünü bırakıp yetişti. Ben kızımın uykuda olmasından da istifade edip hızla hazırlandım ama eğer uyanmasa uyandıracaktım çünkü hem yeteri kadar uyumuştu hem de uyandığında beni gitmiş görmesini istemiyordum. Bugüne kadar hiç ona veda edip, gideceğimi açıklamadan gitmedim. Sabahları giderken bile o uyanmadan bırakıp gitmem. Neyse ki kızım kayınvalidemin gelmesine iki dk. kala uyandı ve uyandırmak zorunda kalmadım.

Uyanınca benim hazırlanmış olduğumu fark etti. Çok acelem olduğu için onu hemen yatağından alıp, kısa bir açıklama yapıp çıkacaktım ve bu sırada içimden inşallah sorun çıkarmaz diyordum. Şuan bu cümleme kendim bile gülüyorum çünkü hangi gün ben giderken sorun çıkardı ki? Sorun çıkarmasıyla ilgili hiçbir tecrübem yok, ne üzücü (mü?)…

“Kızım, benim çok önemli bir işim çıktı ve okula gitmem gerekiyor, sen babaannenle kalacaksın ve bende akşam geleceğim. Babaanneyle güzel güzel oyunlar oynayacaksınız” dedim. Kızımdaki tepki ne mi? Hemen el salladı bana. Kafasıyla bir güzel onay verip, el salladı. Bense o anda, hani biraz yüzünde hüzün belirse, annecim gitme diye azcık üzülse sevinecektim herhalde çünkü üzüldüm.

Giderken de bir öpücük verip, bir de el salladı tamamdır, daha kapı kapanmadan kıyafetinin fermuarını keşfedip onunla oynamaya başladı. Üzülsem mi, sevinsem mi bilmiyorum. Annesinin peşinden ağlamayan bebekler güven duyarmış annesine gibilerinden iyi bir şeyler okumuştum bu konuya dair. Yalnız ben kendimi bununla bile avutamıyorum, gidişime biraz olsun hüzünlense olmaz mı? Yoksa dertsiz başıma dert mi arıyorum? Bilmiyorum.