Anne Merhamettir...

Annemi hastalığını öğrendikten 27 ay sonra kaybettik. O 27 ayın her anı aklımda benim, bugün her bir ay yaşanan sıkıntıyı, acıyı, mutluluğu an be an hatırlıyorum. Bir gün diyorum yazsam baştan sona… Ama şimdi değil… Çünkü her anı derinlemesine hatırlayıp yazacak kadar güçlü değilim şuan. Belki de hiç olmayacak o güç.

Annem… Hastalığının teşhisinden 7 ay sonra ameliyat olabildi. Ve o 7 aydan sonra tam 1 yıl aramızda hastalığına göre çok daha sağlıklı yaşadı. Ameliyattan sonra o kadar dikkat etti ki kendine, o kadar sağlıklı beslendi ki… Oysa her şey için çok geçti artık.

Nasıl unutabilirim… Her Salı günü annemle organik pazara gidişimizi ve yığınla alışveriş yapışımızı. O dönemde bende hamileydim aynı zamanda. Ne çok istemişti bir torununun olmasını, ameliyatından birkaç ay sonra vermiştim ona müjdeli haberi, ilk ona söylemiştim. Master’a başlamıştım aynı zamanda o dönem ve her Salı okulda bir işim bile olsa bırakır giderdim annemin yanına. Hiç unutmam laboratuarda arkadaşlara kaç defa ben kaçıyorum annemle pazarımız var dediğimi. Arkadaşlarımda biliyordu artık bu düzenli programımı.

Bir gün… Yine bir Salı günü pazardan dönerken, arabadaydık annemle. Ben sürüyordum, o da yanımda oturuyordu. İyi ki yüz yüze değildik de yan yanaydık ... İyi ki gözlerine bakmak zorunda değildim o an… Annem bana, hastalığımın yeniden nüks etmesini istemiyorum, ölmek istemiyorum demişti. Ölmek istemiyorum ama korkumdan değil, SİZDEN AYRILMAK İSTEMİYORUM…

Hani olur ya bir an gelir, ağlayacaksındır, gözyaşları kirpiğinin ucundadır ama ağlamaya hakkın yoktur, ağlamaman gerekir ve bu ağlamama mücadelesi içinde bir yumruk oturur boğazına, yutkunamazsın bile. İşte o yumruk oturdu o an boğazıma ve ondan sonra da defalarca. O yumruk nasıl oturur ama bir bilseniz. O yumruk kadar beter bir şey bilmem ben hayatımda.

Sadece hayır anne sen ölmeyeceksin, hasta olmayacaksın bir daha dediğimi hatırlıyorum boğazımdaki o yumrukla beraber. Ve ben annemin bir daha hasta olacağına hiç inanmadım. Hem de bütün bilimsel veriler iyileşmesinin artık imkansız olduğunu söylerken. Bir mucizeydi inandığım ama inanmıştım hem de sapasağlam inanmıştım.

Bir annenin evlatlarından ayrılmak istememesinin, onları dünyada annesiz bırakmamak istemesinin ne demek olduğunu ben anne olduktan sonra anladım. Hiç bir şey ve hiç kimse anne gibi olamaz, anne gibi bir merhamet olamaz bu dünyada.

Ben merhametin gerçekten ne demek olduğunu anneliği tadınca evladıma duyduğum merhamet duygusuyla anladım.

Ben merhametin gerçekten ne demek olduğunu annemi kaybedip onun merhametinden yoksun kalınca anladım.

Bugün… “Yeniden hamileyim ben anne” cümlesini kuramadım ama annemin benden gerçekten istediği bir şeyi yaptım. Bana hamileliğimin son döneminde, hemen yakın zamanda bir tane daha çocuğun olsun ikisi birlikte büyür demişti. O gün itiraz etmiştim ama bugün tuttum ben o sözü, dinledim annemin sözünü o şimdi yanımda olmasa da. Ve bildiğini… Ve mutlu olduğunu biliyorum.