Çift Çizgi

Bazı insanlar vardır ki ben onlara aslında hayranımdır, bir şeyi içlerinde tutar tutar hiç kimseciklere söylemezler. Yani o şeyi söylememek için karar verdilerse o şey söylenmez.

Ama yok işte bende yok bu. Yani bir şey varsa illa söylemem lazım, çatlarım içimde büyür büyür patlarım yani. Bu bir kırgınlık olabilir, yeni bir haber olabilir vs. ama bahsettiğim şey tabi ki sır değil.

Nurefşan’a hamile olduğumu öğrendiğimde de dedim ki, birkaç hafta geçsin şöyle doktor kontrollerine gidelim öyle haber veririz herkese ama nerde. Tabi ki öğrenir öğrenmez dayanamayıp herkese duyurmuştum daha doğrusu ailede bir kişiye söylemek herkese söylemek anlamına geldiği için herkes duymuştu.

Şimdi yine aynı şeyi yaşıyorum. Gördüm işte çift çizgi, galiba hamileyim. Doktora gitmek için biraz daha beklememiz gerekiyor. Aralarında yaş farkı az olan kardeşlerin olması da hayalimdi. Yani bu durumdan dolayı şok geçirmedim, inşallah sağlıklı sıhhatli bir bebeğim olur ve benim için bundan büyük bir hediye olamaz.

Kızıma bakıp hani çoğunluğun söylediği gibi, ah yavruuuuum vah yavruuuuuum deyip hiç de acımadım. Ay ben sana haksızlık ediyorum deyip oturup da ağlamadım. Sevindim ve onun bir kardeşi olacağı için hatta bu kadar yakın yaşta olacağı için ne kadar şanslı olduğunu düşündüm. Bence acınacak değil imrenilecek bir hali var böyle bebeklerin.

Benim kardeşimle aramda neredeyse 4 yaş var ama ben çok daha yakın yaşta olmayı isterdim hatta bir sürü kardeşim de olsun isterdim. Kısaca bu durum acınılası bir durum asla değil.

Sevgi bölünecekmiş, büyüğe çok haksızlık olacakmış. Eğer gerçekten öyleyse ikinci çocukların hep dünyaya bir haksızlıkla doğduğunun farkında mı peki bunu söyleyenler. Çünkü onların doğuştan kardeşi var hem de henüz ağlamaktan başka bir şey yapamayan bir bebek bile değil, gayet aktif ortalıkta dört dönen bir yaratık:)

Bakımı zor demesin kimse bana, insanlar geçmişte ne şartlar altında çocuk bakıyormuş. Bence bu zamanda, iki küçük çocuğun bakımı o kadar da zor olamaz. Tabi ki daha fazla emek, daha fazla zaman ama annelik bu değil midir zaten, anne olma hissi buna milyon kez değmez mi?

Eğitimdir bence en önemlisi ve o eğitimi verebileceğine inandıktan sonra da bütün geri kalanlar teferruattır, boş ve anlamsızdır. Bu kadar da iddialıyım.

Ayrıca ilk öğrendiğimde ilkindeki heyecanı yaşamadım, gayet normal geldi diyenler gibi değilim. Çok heyecanlandım ilkinden en ufak bir farkı yoktu. Hala heyecanlıyım ve duygularım sanki dur bu ikinci bak başka olacak gibi değil, her şey aynı bende yok bir fark.

Şuan daha çok yeni, inşallah hayırlısı olur. Bana çok dua edin lütfen dostlarım, sağlıklı olması ve bu yazılarımın devamının gelmesi için.