Umurumda Değil

Hiç kimsenin kahrını çekemem, hiç kimsenin lafını da ve hatta nazını da… Kısaca hiç kimsenin hiç bir şeyini çekemem ben bu saatten sonra.

Çok sesli kızamam artık hiç kimseye, küsmekle de vakit kaybedemem. Kimseye değer vermediğimden değil bu ama hani “şurama kadar geldi yeter!” diye bir şey yok artık çünkü hep şuramda zaten, hep limitlerin zorlandığı noktada.

Hayat senden öyle büyük bir şey aldıysa, hayat senin dününle bugününün arasına kalın bir çizgi çektiyse başka türlü olamıyorsun zaten.

Mesela fazla gürültü kaldırmıyor kafan, mesela saygısızlıklara tahammülün kalmıyor. Mesela akıl süzgecinden geçmeden ortaya atılan saçma sapan sözleri düşünüp üzülmüyorsun. Mesela kimseyi amiyane tabirle aslında pek sallamıyorsun hatta bazılarını mecburen sallıyormuş gibi davransan da eğreti duruyor üstünde. Öyle oluyor ki hatta sallamayıp sallıyor gibi yapışında çok bi anlaşılıyor.

Yapamıyorsun… Yapmak istemediğini de yapmıyorsun. Hiç eyvallahın olmuyor hatta bazen işine gelirse diyorsun.

Çok mu iyi peki böyle olunca? Hayır bence değil…

Cevap hayır olsa da böyle olmaktan kaçamıyorsun. Sanki azıcık bir üzülmeye ve azıcık bir ezilmeye bile tahammülün kalmıyor çünkü dedim ya, limit hep en yüksek seviyede. Bardak zaten dolmuş ha taştı ha taşacak.

Böyle bir ıssız oluyorsun bazen ama kalabalık da bir gürültü oluyor etrafında. Kalabalık ve anlamsız bir gürültü olduğundan sen daha bir ıssızlaşıyorsun. O gürültüden çıkan seslerin, sızlanmalarına da, üzülmelerine de, sevinmelerine de içinden acınası bir gülümseyiş fırlatıyorsun. Ne boş diyorsun, bu sesler ne boş.

Tahammülün kalmadığından, tahammül etmiyorsun ve tahammül ediyormuş gibi rolde yapmıyorsun. Tahammül kelimesini de lügatinden çıkarıyorsun ve aslında yaptığın şeyin lügatteki karşılığının ne olduğunu tam da bulamıyorsun.

Ya da aslında umurumda değil!