Beni Güzele Çağıran Ben

Hissettin mi hiç sende benim gibi… Sanki içinde bir sürü sen varmış gibi…

Gülen sen, ağlayan sen, mutluluktan uçan, acı çeken, şükreden, isyan eden, yeter artık burada bitsin diye söylenen, hayır bitemez devam etmeli hem de hızla diyen, acabalarla, belkilerle, yarınlarla, dünlerle, karamsarlıkla, umutlarla dolu bir sürü sen işte…

İçimdeki benlerle savaşıyorum sanki. Bir ben var ki bana hep huzur veren, huzur yolunu telkin eden, hep en güzeli gösteren… İşte ben, hep o bene koşuyorum. Onda kayboldukça ruhumda hissettiğim tarif edilmez huzurla, gerçek gördüğümüz tüm sahteliklerin ardına kaçıyorum. Hep onda kalsam ben, hep o olsam, duru, berrak, pek de hedeflerle doldurmamış hayatını, ulaşılası hırslar yaratmamış kendine, dünlerin hasretine, yarınların hayaline hiç dalmamış, sakince, dingince, gördüklerinin ardında göremediklerini arayan, insanların ruhunda kendini bulan. Hayatta eleştirecek hiç kimseyi ve hiçbir şeyi bulamayacak kadar farkına varmış hiçliğinin. Hiçliğinden öte bir köy olmadığının ve dolayısıyla o hiçliğin ardındaki görünmeyen ve belki gösterilmeyen gerçek varlığı arayan bir o işte ben.

Dünyanın gailesinde sürüklenip giderken, hesapla kitapla uğraşmaktan pek de sıkıldım artık. Aralarında vazgeçilmezlerim olmasına rağmen en başta insanlardan sıkıldım sanırım. Can Yücel ne güzel yazmıştı, ıssız bir adaya düşsem yanıma 3 şey alasım yok gerçekten. Issız ada, içimdeki benlerle tek bile olsam bana çok hissettirir kendimi. Hatta beynimi garip, tuhaf, anlamlandıramadığım, gerçek, sahte şeylere ya da kişilere yormak zorunda da kalmadığım için kesin ikinci satırdaki ben tarifine girerim.

Issız adaya gitmek bir hayalse eğer,  ıssız adayı kendime getiresim var. Tüm ıssızlığımla, saf kalsam ben orda ve hiç gezmese negatif düşünceler içimde…Hep güzel baksam… Hep güzel görsem… Hep lezzet alsam ben bu hayattan… Yaşanmış tüm acılarıma rağmen, içimde sadece beni güzele çağıran benlerim yaşasa ve ölse diğerleri… Dilediğim tek ölüm olurdu herhalde onların ölümü…