Özledim

Olur mu hiç size de, bir şarkı dolar kulaklarına ve seni çok eskilerde yaşadığın bir hikayeye götürür. Öyle ki o şarkıyı dinledikçe, sanki o anı tekrar tekrar yaşarsın, sanki hiç bitmemiş gibi, hala ordasın ve hala her şey o günkü gibi yerli yerinde.

Bana olur ara sıra ve yine oldu az önce. Orhan Ölmez’in eskilerden bir şarkısı geldi kulağıma ve üniversiteye başladığım ilk yıla gittim. Bir Biyoloji Konferansı için arkadaşlarla Isparta’ya gitmeye karar verdik. Otobüse yetişmek üzere yoldayım, yanımda çok sevdiğim iki arkadaşım var ve direksiyonda annem. Dakikalar içinde yetişmemiz gerekiyor otobüse, çok az bir süre kaldı ve biz gitmemiz gereken yönün aksi yönüne girdik yolun. Canım annem, hiç tutturamazdı şu yön meselesini:) Tem ‘e girerken hep Edirne mi? Ankara mı? diye sorardı, aynı özellik rahmetli dedemde ve teyzemde de olduğu için artık emindim, bu durum aileden geliyordu. Bayılırdı araba sürmeye annem. Öyle az buz değil, usta şofördü. Her türlü arabayı sürmüşlüğü vardı, şimdi aklıma bir anı geldi. Bir gün uzun kasa Transporter’la, herkes mümkün değil giremez derken milimi milimine o kadar dar bir yere park etmişti ki, yolun ortasında bir bayan durup alkışlamıştı. En büyük keyfiydi, en büyük mutluluğu araba sürmek. Çaktırmadan hız tutkunuydu bir de, yeni bir araba aldığında motoru bile açardı:) 9 saatlik yola, memlekete gitmiştik kız kıza, tabi erkek kardeşim vardı bir de. Yol alalım diye diye pek mola  vermek bile istememişti. Zaten biz bir mola verdiysek, o mola en az 1 saati bulurdu, uzun uzun takılır ve tadını çıkartırdık yolculuğun. Bana hiç kıyamazdı, henüz yeni ehliyet almışken hiç düşünmeden verirdi arabasını, oraya buraya vururdum hiç ses çıkarmazdı. Çok sevdiği arabasını, plakasını bile ismine özel yaptırdığı arabasını, benim de ne kadar sevdiğimi bildiği için, düğünümde hediye etmişti bana. En sevdiği şeyini, bir anneden başka kim böyle içten verebilir ki bir insana? Anahtarı verince şok geçirmiştim, nasıl yani demiştim. O araba şimdi yok ama arabam olduğunda, benim için tek marka ve model o araba. Annemden hatıra sanki o bana, hüzünlendim şimdi anlattıkça.

İşte o gün canım annem yetiştirmişti bizi otobüse, yolculuk boyunca arkadaşımdaki yeni çıkan Orhan Ölmez CD’sini dinlemiştik. O zamanlar CD çalarlar vardı tabi, mp3 çalarlar böyle girmemişti hayatımıza. Her şey çok güzeldi, her akşam annemle konuşmak, ondan ilk kez bu kadar uzak kalıp, birbirimizi özlemek bile çok güzeldi. Şimdi diyorum ki, keşke annem çok uzak bir yere gitmiş olsa ama bir gün döneceğini bilsem. Hayali bile muhteşem... Telefonun öbür ucunda olmasına bile ne çok razı olurdum oysa.

Onun bir daha gelme ihtimali yok biliyorum rüyalarım dışında, ben ona gideceğim bir gün inşallah ve tek hayalim onunla buluşmak. Çok özledim…