Eşimin bana dün akşam kurduğu cümle çok netti, “Nurefşan üzerine kurduğun bütün sistemler çöktü”.
İşte durumum tam olarak bu. Sistemlerin çökmesinin yanı sıra format bile atamıyorum artık. Ne oldu kızıma anlayamıyorum. Gece ya da gündüz ne yaparsam yapayım uyutamaz oldum. Ben mi beceriksizim diye yemeye başladım artık kendimi. Kendi kendine uyuması zaten bir hayal oldu. Kucakta desem etrafı seyrediyor hatta bazen odaklandığı yerin aksine dönsem kafasını zorla çeviriyor. Yanında yatsam o da kar etmiyor. Ninni falan asla işe yaramıyor. Saatlerce uyumuyor, uykusuz duruyor. Ta ki uykusuzluktan gözleri kıpkırmızı olup dayanamaz hale gelene kadar.
İtiraf ediyorum artık kendim uykusuzluğa dayanamaz hale gelince koydum ayağıma bir yastık sallamayı da denedim. Ama o yastığa yatırır yatırmaz dönüp atlıyor ve hemen ilgisini çeken bir şeye koşuyor.
Traccy Hogg yardım et bana diyemeyeceğim artık. Bir bebeğin kendi kendine uyumasının önemi umurumda değil çünkü. O kadar umurumdaydı ki ve kızımı doğduğu andan beri kendi kendine uyumaya o kadar kanalize ettim ki ama işte sonuç. Hem de elimde hiç olmayan bir sonuç. Bu durumda tabi umurumda değil deyip rahatlatmak zorundayım kendimi. Eğer umurumda olursa ki olduğunda gördüm, bunu kafama takıp düşündükçe takıntı yapıyorum.
Yalnız alışık olmadığım için tahammül sınırlarım fazla zorlanıyor. Aradan geçen 3 saat sonunda uyumadıysa, bütün saçlarım dik dik eşime al şu kızı fırlatacağım şimdi deyip uzaklaşıyorum oradan. Bu olayın sinirle karışık şakası tabi ama cidden dayanamıyorum. Ya benim sinirlerim çok zayıf ya da çok tahammülsüzüm. Sonuçta ikisi de aynı kapıya çıkıyor gerçi. O çok sevimli, en değerli varlığım, delisi olduğum kızım beni öyle bir delirtiyor ki attırıyor kendini başımdan.
Ben en iyisi bebekliğinden beri yaşamış olduğum rahatlığa şükredeyim. Hatta bunu bir kar sayayım kendime. Etrafımda yeni bebeği olanların çektiği uykusuzluk çilelerini gördükçe kızımın geçmiş 8 ayına şükretmezsem de olmaz zaten. Ne yapayım annelik her yönüyle fedakarlık, sanırım artık yeni kızıma alışsam ve durumu kabullensem iyi olur. Hatta mümkünse uykusuzluğu da kabullenip uyku hayali kurmayı bıraksam da iyi olur.
Not: Ben kızımın delisiyim derken olayın duygusal boyutunu ele almıştım ama sanırım bu her yönüyle bir delilik. Annelik, sevgiden delirmekle beraber, zaman zaman sinirden de delirmek olsa gerek.
5 yorum:
bence üzülme geçecektir.benimkide ilk 8 ay kabus yaşattı desem yeridir uyumaz da uyumaz 1 saat uykuyla 12 saat uykusuz dururdu:(
ay düşünmek bile zorluyor beynimi ama şimdi öğlen gece memede kendinde uyuyor çok şükür yani takma dicem ama uykusuzluk senide vurunca haliyle takıcaksındır:(
allah kolaylık versin ama geçicidir biraz rahat olmaya çalış.
Yaklaşık iki yıl delicesine uykusuzluk sorunu yaşayan biri olarak seni o kadar iyi anlıyorum ki.Allah yardımcın olsun canım.Eminim bu bir süreç dişlerinden de olabilir.Canı yandığı için uyumak istemiyordur belki de.
İnşallah en kısa zamanda eski düzeninize geri dönersiniz.
off zor bir durum şu hayatta aç kalırım ama uykusuz kalamam.Ondandır herhalde eşimin bıkkınlığı...
İnşallah eski düzeninize dönersiniz, arada sapmalar oluyor ama düzelir...allah yardımcın olsun
Aynı cümleleri ben de söylüyordum: "Al şu kızı kucağımdan hayatım, yoksa fırlatacağım" :) Ama ikinci bebeğimde söylemeyeceğim. Çünkü artık korkmuyorum. O zamanalr tıpkı senin şimdi hissettiğin gibi "Benim yaptıklarım hiçbir işe yaramıyor, bu çocuk uyumayacak, yapmam gerekenleri yapamayacağım, yıllarım uykusuz" geçecek düşünceleri ile sinirleniyordum.
Sonra şöyle bir yöntem geliştirdim:
Çoğu çocuk 20 dkda uyurmuş. Benim kızım da öyleydi. 30 dk uyutmaya çalışıyordum. Bu süre benim sinirlerimin yıpranmaması için yeterli süre. Ha, baktım 30 dk sonra uyumuyor mu? Hemen alıp kucağına oyuna başlayacaksın ya da babasına vereceksin veya dışarı çıkaracaksın. Bu arada uyku alametleri görürsen tekrar denersin ya da keyfin yerine gelince tekrar denersin ya da 1-2 saat sonra tekrar denersin.
Sen uyutmak için gerildikçe çocuk bu gerginliği hissediyor, o da geriliyor ve uyuyamıyor. Önce kendin sakinleşeceksin, sonra onun gerginliğini alacaksın. Onu uyutmaya çalışırken, bangır bangır ağlasa bile içinden gelerek gülümsüyor olmalısın (Zorlayarak gülümseyince de anlıyorlar).
Bir de ayağında sallamak yerine yatağına bırakmayı dene. Yatağın etrafında oynayabileceği her şeyi kaldır. Benim kız yatak çevresi koruma minderleri ile bile oynuyordu. Onalrı da kaldırıp, uyuyunca geri takıyordum. Sen de odada onun görebileceği bir yere otur. O sana "anne" dedikçe "evet aşkım, buradayım, şimdi sen uyuyacaksın ben de burada kitap okuyacağım" de ev göz kontağı kurmadan kitabıan dön. Bu arada ağlayabilir. Sen zaten ciddi ağlamay ayırt edebilirsin. Ama bir de uykusuzluktan doğan "Ama ben kendi kendime uyuyamıyorum ki anneeee" ağlaması var. O zamanlar hep aynı cümlelerle "Uyuyabilirsin hayatım, ben yanındayım" diyeceksin.
Ha bu arada 30 dk uyutmak için uğraşırsın, 40 dk uyur belki ama inan bu uğraşların yol su elektrik olarak sana geri dönecek.
İlk sene benim kıza da gelip gitti uyku düzeni. Hatta 1 yaşgünündne sonraki 2 ay en zorlandığım zaman oldu. Yer yatağı yapıp birlikte mi uyumadık, neler yaptım neler... Şu anda 19 aylık. 15. ayından bu yana öğlen 1-3 saat arası, gece de 10-12 saat arası olamk üzere 11-14 saat arası uyuyor her gün, hem de kesintisiz ve zorlamasız uykular.
Bir de yorgun olduğun zamanlar başka birisinin uyutacağı bir yöntem de bhulmanı tavsiye ederim. Ben portatif hamaklardan aldım. Öğlen uykularını ablası, anneannesi ya da babası uyutuyor o hamakta (benimki de ayakta sallanmayı kabul etmiyor).
Canım ya o kadar zor ki, anlattıkların yaşadıklarımın tıpatıp aynısı :(
Bizim de ilk 3 ay güzeldi,3. ayından 7. hatta 7.5 aylık olana kadar her gecemiz berbattı :( şu sıralar çok çok şükür iyi. ama uyuymaması çok yıpratıcı. ben hiç uyumadan sabah ettiğimi çok hatılıyorum. en iyiysi 8 ay boyunca rahatmış ya onu kendine teselli et.ki benimki hiç kendi kendine uyumadı :(
Yorum Gönder