Meğer ateş dedikleri...

Adamın biri halısını 110 akçeye satıyormuş, oradan geçen biri “bu halının değeri 150 akçe eder, çok ucuza satıyorsun” demiş. Adam dönmüş ve “ama ben 110’a kadar saymayı biliyorum” demiş.

Söz uçar yazı kalır, blog yazmanın en güzel yanı da bu. Biraz geçmişi okuyunca kızımın daha önceki hastalıklarında 38.5 ateşi öyle bir abartmışım ki meğer bu hikayeden farksızmış durumum. Şimdi sorsalar 38.5’da ateş mi derim. Çünkü artık 39.5‘a kadar saymayı biliyorum ve daha fazlasını da öğrenmek istemiyorum.

Meğer hastalık ve ateş neymiş öğrendim bu defa. Bugüne kadar yaşadığımı sandığım sıkıntılar çok basit kaldı bunun yanında. 5 aylıkken de ateş 38.5’dan aşağıya düşmüyor diye enfeksiyon sebebiyle yatmıştık hastaneye ama bu kadar yüksek ateşi görmemiştik ki zaten o zaman daha küçüktü.  Dün gece boyu, 39.5-39.1 aralığında seyreden ateşe karşı, ılık duş uygulaması ve ateş düşürücülere rağmen en fazla 38’e düşürebildik ateşi ki o da en fazla 3 saat. Tekrar yükselince de, ateş düşürücüyü verebilme aralığına ulaşmayınca soğuk uygulamalarla geçirmeye çalıştık. Zor bir geceydi, çocuklarda ateş deyince insanın aklına havale korkusu geliyor tabi ve ateş yükseldikçe biraz panik oluyor. Bu kadarına alışık olmayınca, elimiz her an kapıda acile gitsek mi gitmesek mi tereddütünde kaldık eşimle. Hatta bir ara doktorumuza güvensizlik duyduk ama doktorumuz ateşin 3 gün sürmesinin normal olduğunu ve 40'a ulaşmadıkça ateş düşürücülerle ve soğuk uygulamayla evde düşürebileceğimizi söyledi bize. Gece vakti internette yaptığım araştırmalar ve deneyimli annelerden aldığım cevaplar sonucunda da bundan farklı bir cevap çıkmadı karşıma.

Bu hastalık ona benden mi geçti diye düşünüyorum ve en yüksek ihtimal bu görünüyor. Son gittiğim doktorların bana verdiği ilaçlar hiçbir işe yaramamakla birlikte, bol bol ahımı aldılar. Hala tam iyileşemedim, üstüne bir de kızım hasta oldu. Şuan kızımın tahlilinde lökosit bol çıktı ama kültür sonucuyla durum netleşecek.

Kızım doğduğundan beri onunla ilgili yaşadığım en kabus gece dün geceydi, bir daha hiç yaşamasam diyeceğim ama gerçekçi olmak gerek. Bende her anne gibi buna alışmak zorundayım.

Not: İlk paragraftaki kıssadan aldığım hayata dair bir hisseyi de gelecek yazımda paylaşacağım. Sevgiler..