İki Gözüm İki Çeşme

Çok oldu efkarlanmayı bırakalı ya da bir türlü efkarlanamayalı demeliyim sanırım. Benim için bir efkarın içinde derin düşüncelere dalmak iç huzuruna vesiledir çünkü. Derin derin düşünüp dünden ve bugünden olan bir şeyler üzerine, içindeki zehri akıtmak gibidir. Gelecek üzerine düşünüp hayaller kurmayı bırakalı çok olduğundan ne zehri olur içimde ne de panzehiri. Belki de bu yüzdendir taş üstüne koyacağım taşların hesabını yapmayışım ve taş hesabıyla hiç uğraşmayışım.

 

İkinci doğumumdan sonra kendimi toparlamam çok zor oldu. Bir türlü söylemeye dilim varmasa da derdimin sebebi hep belliydi. Derdim annesiz bir annelik ve en kalabalık içinde bile yalnız hissedişimdi. Anne insana en çok, o en savunmasız ve muhtaç olduğu bebeklik dönemiyle, annelik döneminde lazımmış. Anne her daim bir ihtiyaç elbette ama yaşadıklarımdan öğrendiğim şey bu.

Öyle cok hayalim var ki benim. Ne geleceğe ne de geçmişe dair. Benim hayallerim diğer hayaller gibi de değil çünkü imkansız. Annemle cocuklarımı bir arada hayal edip, uzun uzun düşündüğüm hayaller.  Çocuklarımın ikinci bir dili de Almanca olacaktı mesela. Daha önce yazmış olmalıyım bir yerlerde, annem Almanya'da büyüyüp eğitim gördüğünden anadili gibiydi Almanca. Çocuklarımla doğdukları andan itibaren Almanca konuşacaktı sadece. Bizim ne hayallerimiz vardı Nurefşan için anacığımla.

Şimdi öyle uzak ki o hayalleri kurduğumuz günler. Olmadı ama olamadı çünkü onun kaderi torunlarıyla bir yazılmadı.

Annem tam bir Fatih Kisaparmak hayranıydı. İlk cıktığı günden beri tüm kasetleri arşivinde ve tüm şarkıları ezberindeydi. Bense pek sevmezdim onu dinlemeyi ve bu yüzden hep değiştirmek isterdim o çalınca. Çocukken konserlerine giderdik hep beraber, annem öyle ıslıklar çalıp coşardı ki hayran olurdum o haline. Babam da caktırmadan kıskanırdı ama engel olmadı hiç onun bu fanatik haline. Şimdi telefonumda koca bir Fatih Kısaparmak arşivi var ve en eski şarkıları bile zihnimde bana annemin anılarını hatırlatıyor. İyi ki diyorum şimdi, iyi ki Fatih Kısaparmak var çünkü o şarkıların her birinde ruhum ayrı yerlerde geziyor.

Ve arşivden bir şarkı çıkıyor, mıhlanıp kalıyorum. Nefesim kesiliyor çünkü çalan şarkı, “Aslan oğlum, güzel kızım...."  diye devam ediyor.  Aman Allah'ım hatırlıyorum, annem bunu eşlik ede ede söylerdi kardeşimle bana ama biz o kadar küçüktük ki anlamıyorduk anlamını.

Şimdi anlıyorum anne. Anlıyorum ve dün değil bugün söylemişsin gibi, görmediğim ama varolduğuna tüm kalbimle inandığım o yerden bize seslenmişsin gibi. Bu şarkıyı bir miras gibi alıyorum ve şu an blog temamı değiştirip çocuklarıma adıyorum. Bir kızın bir oğlun vardı, bir kızım bir oğlum var.