Gelgitlerim

Çocuklarımı seviyorum hem de canımdan çok. Varlıklarından da en ufak bir şikayetim olamaz elbette ama bu iki çocuklu olma durumu benim dengelerimi gerçekten bozdu. İki çocuğumun da bu kadar yakın yaşta olması çok istediğim bir durumdu oysa ama değişen hayatım, artan sorumluluklarım beni zaman zaman bunalıma sevkediyor. Önüm, arkam, sağım, solum, dört bir yanım çocuk. Sadece iki çocukla kendimi kreşte gibi hissediyorum.

Bu durumu algılama biçimi, kabullenme, duygu dalgalanmaları kişiden kişiye çok değişir eminim. Herkesin farklı yaşam biçimleri, sosyal hayatları var ve işte tam da bu noktada düğümleniyor her şey benim için.

Tek çocuğum varken, elim kolum bağlı değildi. Hiç çocuğum yokken de evde oturan bir tip olmadım. Hep bir koşturmanın, sorumluluğun içindeydim. Kızım doğduktan sonra da onu hiçbir zaman tam zamanlı, uzun vadede bırakmayı göze alamasam da nefes alacak fırsatım oluyordu hep. Çocuk sahibi olmama rağmen çok rahat ve özgürmüşüm şimdi anlıyorum. Aynı zamanda Yüksek Lisans yapıyor olmak, mesleğim adına çaba sarfedip hedefler koymak bile yetiyordu. Her şeyin dejenere olduğu günümüzde doğru, dürüst, ilkeleri olan, ahlaklı, kültürlü bir insan evladı yetiştirmenin çok büyük bir başarı olduğuna inanmakla birlikte, insanın çalışıp, çabalayıp, işe yarama duygusu da bambaşka bir şey biliyorum. Kısaca ucundan, kıyısından yapıyordum bir şeyler tek çocukluyken. İki çocuktan sonraysa, birini bıraksam biri hep yanımda olmak zorunda oldu.

Oğlum zaten benden 1 saatten fazla ayrılamayacak kadar düşkün bir çocuk. Her anım dolu dolu çocuklarımla geçiyor ve bu dolu dolu vakitler bazen bıkkınlık ve yorgunluk veriyor bana. Onlarla sürekli evde vakit geçirmek zorundayım, yanımda eşlik eden biri yoksa ikisiyle parka bile inmem mümkün olmuyor. Hal böyle olunca da sabah 8 civarı başlayan gün akşam 9 civarı sonlanınca ben tükenmiş oluyorum. Bu tükenmişlikle beraber, insanın iç sesi ister istemez neredeyim, sadece 4 yılda nereye geldim, evlilik ve 2 çocuk ne büyük sorumluluk ve zorlukmuş, nefes almak, gitmek, okumak, başka şeylere yorulmak istiyorum diyerek isyan ediyor. Hele ki benim gibi, çocuğunu imkanı varken 4 yaşına kadar kreşe bırakmaya asla içi elvermeyen duygusal anneyse. Zaten 4 yaşta anasınıfı olacak bugünkü eğitim sisteminde ama hesaplarıma göre kızım 4 ay farkla 5 yaşında okula gitme durumundan yırtıyor.

Velhasıl, bana sadece evinin hanımı, çocuklarının annesi olma durumu çok ağır geldi. Yüksek Lisans’ı çok az kalan işime rağmen askıya almaya niyetliyken vazgeçtim ve gerekirse kızımı babaannesine bırakıp yanıma da yardımcımla oğlumu alıp giderim okula, onlar beni beklerken 1-2 saat girerim laboratuvara bitiririm işimi yavaş da olsa diye hayal kurmaktayım bu sıra. En azından ara sıra suyun yüzüne çıkıp nefes almış olurum, en azından bugünün işini yarına bırakmamış olurum, en azından hayatı ertelememiş olurum, en azından zoru başardığım için gurur duyarım kendimle.