Sustum Yine Saygımdan

Uzun zamandır ilk kez derin düşünme fırsatı buluyorum. Vakitsizlikten değildi bugüne kadar ki düşünemeyişim, aklım, beynim o kadar karışık ve allak bullaktı ki yeni yeni şeffaflaşmaya başlıyor. Öyle ya da böyle ikinci bir çocuk, iki çocuğa birden yetebilme mücadelesi, anneliğin getirdiği sorumluluğun insanın içinde açtığı çıkmazlar ve hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışı; hayallerin bile. Bir anda çok ciddi bir yükseklikten yere çakılmak gibi bir his, güzel duyguların yanında yaşattığı akla ziyan karmaşıklıklar. Herkes için geçerli olmayabilir belki ama bana epey ağır geldi.

Son zamanlarda etrafıma baktıkça bir şeyleri kaybettiğimi fark ediyorum. İnsanlar, yakınlarım, sevdiklerim uzaklaşıyorlar benden; çizgimden. Zaten hep bu kadar farklıydık da ben mi göremedim yoksa yeni yeni mi farklılaşıyorlar diye anlamaya çalışıyorum. Onlarla başka bir kültürün, başka bir anlayışın, başka bir inancın çocuklarıymışız biz ve ben bunu hiç görememişim. Can dediklerim, çok sevdiklerim büyük bir hızla benden kilometrelerce uzağa koşuyorlar, tutamıyorum. Tutmaya mecalim yok zaten, söz geçiremiyorum. Dilim yetmiyor, benim dilimin değdiği yere onların ne aklı ne de kalbi yetişmiyor. Kiminin becillikleriyle yüzleştim, kiminin yalanlarıyla, kiminin riyalarıyla…

Doğru bildiğimi susmak, yanlışa alkış tutmak, ne hali varsa görsün deyip kafa sallamak hiç bana göre değil. Sessizlik hiç bana göre olmadı bugüne kadar ama artık susma vakti. Anladım ki ben ne dersem deyim, ister küçük harflerle ister büyük harflerle konuşayım, omuzlarından tutup hırsla silkeyim bir şey değişmeyecek.

Öyle değil böyle sanmışım, onlar öyle ben böyleymişim geç anladım. İşte tam da bu yüzden, artık gerçekten umrumda değil. Konuştum saygımdan, sustum yine saygımdan.