Aynı Anda Gülen İki Melek

Bu sıra her anımdan hüzün fışkırıyormuş gibi bir havaya büründüm ama yok canım o kadar da değil. Tamam moralim bozuluyor bazen, malum yeni doğum yapmış anne sendromu da üzerimde, kıyıdan köşeden armudun sapıyla üzümün çöpüne de takıyorum, bir de yaşadığım gerçek üzüntülerle bir araya gelince oturup sıkıntılı sıkıntılı yazıyorum.

Bir de bu sıra iyi ve güzel olan şeylerden bahsetmeye korkuyorum. Sanki dokunsam büyü bozulacak aman nazar değmesin misali;) Sonuç itibariyle iki çocuklu bir anneyim. Eşimi de yanıma çekip dörtlü fotoğraflar çekmek en büyük hobim. Gerçi eşim bu dörtlünün bir arada poz vermesinden fena halde rahatsız çünkü amacın geleceğe bırakılan değerli bir anı olması dışında benim kendimi tutamayıp fotoğrafları internet aleminde paylaşmamdan muzdarip. Bende bir de internet bağımlısı anne sendromu var ki geçeceğini hiç sanmıyorum.

Ne diyordum? Büyüyen bir aile olma durumu. Öncelikle artık giderek daha salim bir hale gelmiş kafayla şunu söyleyeyim iki çocuk hem de bu kadar yakın yaşla çok zor ama başlangıçta çok zor. Sonra tadından yenmez bir lezzet ve güzellik geliyor, gelecek buna eminim. Yavaş yavaş oğlum dinginleşmeye, kendi halinde oyun halısında vakit geçirmeye başladı bile. Ablasıyla biz oyun oynarken o da yanımızda yatarak bizi izliyor. Ablası onun da elini boş bırakmıyor, her defasında eline bir şeyler tutuşturuyor. Çok şükür oğlum artık yavaştan bir şeylere uzanıp tutmaya başladı da bitti eziyeti zira tutamayınca ablası sinir olup tutması için zorluyor ve hatta üzerine çullanıyordu.

Hele bir de yardım alma imkanınız varsa, bence her geçen saniye ikinci çocuğa niyeti olanlar için geçtir. Öyle ya da böyle ilk birkaç ay oldukça zor ve yıpratıcı oluyor ama zaman gerçekten ilaç. Küçük kardeşin motor gelişimi ilerledikçe sorunlar bir bir aşılıyor. Sadece iki çocukla dışarı çıkma boyutu biraz sıkıntılı olabiliyor. Eşimle gezmeyi sevdiğimiz için her halükarda çıkıyoruz bir yerlere. Genelde kız onun oluyor oğlan benim. Yolculuklar kızım şu sıra fazla konuştuğu için hele bir de oğlan mızmızlanırsa yorucu oluyor, bir de kucakçı oğlum pusetinden sıkılıp kucak için ağlayınca. O zaman da hemen ablayı oturtuyoruz pusete kucakta onunla takılıyoruz. İdare ediyoruz bir şekilde tabi insanın beyni yoruluyor hatta oldukça efor sarfediyor ama dışardan görünen resim hayal edilesi diyebilirim;)

Bu arada hala çocuklarla tek başıma dışarı çıkamıyorum, sitedeki parka bile inemiyorum çünkü hem oğlumu hem kızımı gözetim altında tutmak, oğlumun çıldırma riski, kızımın hadi gidelim dediğimde parktan bir türlü çıkmak istememesi vs. türevinde sorunlar buna engel şimdilik. Sanırım kısmet olursa bir dahaki sene yazın parka üçümüz çıkabiliriz.

Aynı anda gülmeyi başaran iki meleğim var şimdi, ben daha ne isterim.