Öyle Değil Böyle, Yok Öyle

“Çok sayıda çocuk sahibi olup durumu başarıyla kotaran insanlar biliyorum. Peki ben niye sadece iki çocukla perişan bir hale geldim? Abartmıyorum çünkü çok acıklı durumdayım. Beynim, duygularım, her seyim allak bullak ve etrafımı da allak bullak hale getirecek kadar vahim durumdayım.

Düşe kalka yürümek gibi bir şey bu, tam hadi kalktım şimdi hatta sağlam basıyorum bak derken yeniden tökezliyorum. Yok yok ben bu iki çocuklu hayatımdaki beni aslında hiç toparlayamımışım. Sadece bir an kalkıp yürüyünce toparladım sanmışım.

Oğlum artık 2.5 aylık oldu ve bu vakite lohusalık depresyonu mu kalır diye düşünüyorum ama cidden öyle bir halim var. Hadi erken doğdu düzeltilmiş yaşına göre hesap edersek zoraki olarak lohusalığın her türlü eksi getirisinden cıkamadığımı iddia edebilirim.

Mesela baş edememe duygum yoğun. Kendimi iki çocukla güçsüz ve çaresiz hissediyorum. Hatta öyle ki ikisiyle yalnız kalmaya korkuyorum ve ne yapıp edip kalmıyorum. Oğlumun mızmız, asabi, obur ve bana aşırı düşkün oluşu bende geçici bir şok etkisi yarattı. Kızım öyle uyumlu bir bebekti ki sanki bütün bebekler onun gibi olur sanmışım. Saatler hızla akıp giderken sadece kızım için bir kaç dakikaya sığdırabildiğim gülümseyişler, konuşmalar, bakışmalar ve ilgilenmek için çaba sarfedip annen hep seninle de olacak idare et bu durumu ne olur diye küçücük çocukla göz göze konuşmalar. Beni kendine esir eden, anneliğimin yüzde seksenlik bölümünü kendisine işgal eden oğlum. İnanılmaz bir vicdan azabı, kızımla oynamaya, gonül rahatlığıyla gezmeye, parka gitmeye ve rahatça kitap okumaya duyulan özlem.

Yıprandım ben.. Bir ağlama, bir asabiyet, bir stres....”

Tüm bunları oturup yazdım bir gün ama tamamlamaya fırsat bulamadım bir türlü. Baktım ki yazı bitmedi ama bendeki onu tamamlayacak ruh hali çoktan geçti, olduğu gibi kalsın dedim. Simdi çözümler üretiyorum, üretmek de zorundayım. En başta kendi sağlığım için çünkü çocuklarımın sağlıklı bir anneye ihtiyaçları var.