Büyüdün Kızım Sen

Büyüdün evet ve hatta daha küçücük bir bebekken, ellerin avuc içimde kaybolurken hala abla oldun. Hızına yetişemediğimiz nankör zaman o minicik yeni doğmuş pamuk halini benden hızla çalıp götürdü. Öyle ki ben o unuttugum süt kokunu kardeşin doğunca yeniden hatırladım. Kardeşini koklarken de seni kokladım yeniden ve bu koku hiç mi değişmez diye iç geçirerek sızlandım.

O mis kokunuz var ya o kokunuz... İşte o kokuya bir değil bin kez anne olur insan. Sadece o kokuya olan hasretinden defalarca anne olmayı diler. Tum zorluklar o süt kokusunu her koklayışta unutulur gider. Bugünlerde seni kardeşinin süt kokusunda yeniden anarken, bazen bunalan ve değişen ruh halimin hızla düzelişi bundandır.


Sen koşarken, ben arkandan o dünyadaki hiçbir görüntüye değişmeyeceğim koşuşunu izleyip her defasında burnumun ucuna yerleşen sızıyı gözyaşına dönüşmeden geri gönderiyorum. Kahkahalarla gülüşün bazen uyuduğunda bile kulaklarıma geliyor sana yeniden hayran oluyorum. Anne deyişini çok uzun zaman beklemiş olsam da her anne deyişinle huzur buluyorum.

Büyüdün ve bir yaş daha kayıp gittin benden. Biliyorum her defasında daha dün gibi diyeceğim mesela sen boyum kadar olup ben yaşlandığımda, tabi ömür varsa. Allah bizi birbirimizden ayırmasın ve size genç yaşta annesizliğin acısını yaşatmasın.