Bir Mücadeledir O; "Sadece Anne Sütü"

Bu dünyada bazı şeyler vardır ve başa gelmeden bilinmez ya hani. Bilinse de yaşamadan anlaşılmaz, içine girmemiş birinin uzaktan söyledikleri kuru bir teselli kalır ya hani. İşte annelik de tam olarak bu gruba dahil kanımca. Az da olsa çevresinde görüp bilenler ve yeni bir annenin yaşadıklarına şahit olanlar bile ucundan kıyısından anlar yaşananları.

Kızımı o sırada bulunduğum zaman ve mekan koşullarının ruh halimin normal kalabilmesine uygun olmaması sebebiyle 1 aya yakın emzirebilmiş ve 1,5 ay anne sütünü takviyelerle verebilmiş bir anneyim ben. Dolayısıyla öyle çok da bir emzirme tecrübem olduğu söylenemez.

Emzirmenin cidden bir sabır işi olduğunu, bir fedakarlık olduğunu ve gerçek bir mücadele olduğunu ikinci çocuğumda anladım. Bahsettiğim salt emzirmek yani öyle arada bir iki şişe mama takviyesi yapıp nefes alma rahatlığına erişmemek. Eminim bu işi çok kolay kotaranlar, hatta abarttın sende altı üstü emzirmek diyenler de vardır ama aynen tarif ettiğim gibi yani aynen benim gibi bu işi bir mücadele gibi büyük bir emekle sürdürenlerin de sayısı çok fazla biliyorum.

Oğlum ilk günlerden beri gününün neredeyse tamamını anne memesinde geçirmek isteyen, gündüz nadir anlar dışında hiç uyumayan ve paso emen bir bebek oldu. Hatta öyle ki memeden ayrılır ayrılmaz çığlık basmaları yeni yeni düzeldi. Eğer kilo alımı iyi olmasa, eğer ben sütümden emin olmasam, eğer kızımda olduğum gibi bilinçsiz olsam, eğer araştırıp bu işin doğrusunu öğrenmiş olmasam, eğer anne sütünün kıymetini bilmesem, eğer ilk 6 ay sadece anne sütü demesem ve bu eğerler sürer gider, kesinlikle bugüne kadar defalarca dayardım mamayı.


O kadar zor zamanlar geçirdim ki, kızıma desteksiz kesinlikle bakamadım. Kızımla çok az ilgilenebildim ve hatta gündüz tuvalet eğitimini tamamlayan kızım gözlerimin önünde beze geri dönüş yaptı da engel olamadım. Tüm bunları yaşarken çok defa yeter artık dedim, daha fazla dayanamayacağım. Kızımın bana ihtiyacı var, onunla eskisi gibi olmak istiyorum, mamayı vereyim arada hem oğlum, hem ben, hem kızım mutlu mutlu yaşayalım dedim. Çünkü ilk zamanlar bebekler çok çok emer, uzun süre emer ama az az emdiği için sık sık emer ve kısaca bu döngü hep emerek sürer gider. Belki kızım için bu 'sadece anne sütü' savaşımdan vazgeçsem çok da yadırganmazdım ve hatta şimdi kimileri hakikaten çok abartmışsın ne olacak bir şişe mamadan diyebilir. Ama benim vicdanım ve kızımı emzirememiş olmanın içimde açtığı yara buna elvermedi. Oğlumun oldukça iyi kilo almasına yetecek kadar sütüm varken defalarca, sayısını bile hatırlayamadığım kadar çokça yeter artık deyip elimde mama dolu biberonla hayaller kurdumsa da pratikte yapamadım bunu.

Bugün 3 ayını doldurmuş olan oğlumu kuvöz günlerinden bugüne kadar ciddi bir emek ve efor sarfederek, ne yazık ki kızımı da ihmal etmek pahasına sadece anne sütüyle beslemeyi başardım. Hedefim 6 ay, mücadelemse en azından 4 ay için. Sadece anne sütü derken hani o sadece canım çok basitmiş gibi gelen 'sadece' kelimesi var ya hiç ama hiç basit değil. Dedim ya defalarca gittim geldim, defalarca oğlumla yapışık ikiz gibi geçen günlere bir son vermek istedim ama yapamadım. Takdir edilesi bir anne yapmaz bu beni, böyle bir durumda biraz da takviye yapan anneden daha iyi bir anne de yapmaz. Bu bir seçim ve bence zoru seçmek. Belki ilk çocuğumda yaşadığım emzirememe tecrübesi olmasa bunu bu kadar da zorlamazdım. Bilmiyorum... Bazen abarttığımı düşünüyorum, bunca eziyete hele de kızım varken değer miydi diyorum. Bir şeylerin değdiği kesin de.. Bilmiyorum.