Annelik Girdabı

Üzerimde bir atalet var atamadım bir türlü. Tabi atalet deyince yatış yapıyormuşum gibi anlaşılmasın aksine bol bol aktivite içinde atıl kalıyorum. Artık çoluk çocuk şöyle, iki çocuklu hayat böyle, oğlum uyumaz, kızım vah kızım vs. gibilerinden dert yanmaktan da sıkıldım. Kendimden de sıkıldım yani hep aynı şeyleri tekrar ediyorum. Evet bu sıra her gün aynı filmi çeviriyorum ama kendimle beraber çevreyi de sıkmasam iyi olur.

Sahi nerede kalmıştım. Ahhh bir türlü veremediğim tezim. Oğlumun erken doğması sebebiyle bitiremediğim master hayatım. Daha kızıma hamileyken başladığım yılan hikayesine dönen eğitim aşkım. Özledim hem de öyle böyle değil.

Okulun kafesinde oturup keyif yapmayı, Lisansöğrencilerine kulak kabartıp gençliğimi ve özgürlüğümü yad etmeyi, kütüphanedenkitap toplayıp onları bitirmek için çabalamayı özledim. Meğer tek çocukla ne çok sosyal hayatım varmış da farkında değilmişim. O zaman da şikayet edip dururdum ama en nihayetinde tek başıma sinemaya gitme fırsatı yakalayacak kadarda özgürmüşüm meğer. Hadi şimdi sıkıysa gidebileyim yine tek başıma gezip tozmaya. Kızımı bıraksam oğlumu nasıl bırakırım. Hoş ben onu bıraksam da o beni bırakmaz. Henüz en ciddi ayrılık tecrübemiz kapının önüne inip arabayı parktan başka bir yere çekme süremden ibaret. O vakit bile evin kapısına yaklaştığımda ağlama seslerini duymuştum.

Bu yazı dönüp dolaşıp yine mi çocuğa ve hatta çaktırmadan iki çocuklu hayata geldi. Yok yok ben bu durumdan sıyrılamayacağım herhalde uzunca bir süre. Dün ne yedin deseler ben bu sorunun cevabını bile bağlarım çocuklara. Sanki bir girdaptayım, annelik girdabı. Bu öyle güzel bir şey de zor aynı zamanda, kötü değil de insanı benden alıyor başka bir ben koyuyor içine.

Sahi geçen gün kuaföre gittiğimi ve oğlumu emzirerek işimi tamamlayabildiğimi söylemiş miydim?!