Zor iş.!

Sitenin Cafe’sinde oturmuş buz gibi bir limonata siparişi vermişim. Önümde bilgisayarım açık, oğlum yanımda pusetinde uyuyor. Ara sıra uyanır gibi oluyor ama puseti sol elimle ileri geri itmek suretiyle sallayıp yeniden uyutuyorum. Kızım evde öğle uykusunda ve yanında kayınvalidem var. Bu arada kayınvalidem de benim günlerdir harap olan evime bir yandan el atmaya çalışıyor.

Keyfim pek bir iyi görünüyor dimi oradan? Peki buraya gelene kadar neler yaşadım bir de onu sorgulayalım. Önce ben iki çocuğuma da tek başıma bakarım, hem kayınvalideme de yük olmak istemem, eşi ve bir oğlu daha var dedim. İlk günler çok iyiydik, idare ediyordum bir şekilde. Evle ilgilenemesem de çocuklarla ilgileniyordum ama öyle devam etmedi. Oğlum oldukça gaz problemi olan ve uyumayı sevmeyen bir bebek ne yazık ki. Bazen gündüz 15 dakikalık birkaç kestirmeyle hiç uyumadığı oluyor ve üstelik geri kalan zamanlarında bol bol ağlayarak vaktini emerek geçirmeye çalışıyor. Birkaç emzik denemesinden sonra en son bir emziği başarıyla emdi ancak uyanık emzik olayına pek sıcak bakmıyor. Adı üstünde yalancı emzik ama bizimki yalanı pek sevmeyen cinsten çıktı.

Zamanla oğlumla kızım arasında sıkışıp imdat diye bağırmaya başladım. Kızımla daha az ilgilenebilir hale gelince de hafiften bunalıma girdim. Bir de sürekli emmek isteyen bir bebek oldukça yıpratıcı oluyor, hadi tek olsa katlanayım ama tek değil. Emzirmek gerçekten çok değerli, çok önemli ve aynı zamanda emek isteyen bir işmiş. Kızımda yaşayamadığım için oğlumda yaşamak adına çok dua ettim. Böylesi fedakarlık gerektirdiğini bilmiyordum, öğrendim. Cennet boşuna anaların ayakları altında değil bir kez daha anladım.

Artık iyice bunalmış çok fazla ağlak bir hale gelince, tek başıma kahramanlık yapmanın gereği olmadığını ve bunun da kahramanlıktan çok mazoşistlik olduğunu görüp canım kayınvalideme “Gelir misin?” dedim. O da sağolsun hemen geldi. İşte böyle, kayınvalidem gelir gelmez içimdeki tarif edilmez rahatlığı anlatamam.

Sabahtan beri uyumayıp, ya emen, ya k.ka yapan, ya da 15 dk. durup ağlayan, arada bir kestiren oğlumu kızım uyur uyumaz bir umutla çıkardım dışarı. Nitekim işe de yaradı yalnız yazım burada biterken Cafe’de olmadığımı söylemek isterim. Müzik sesinden rahatsız olan oğlum mızırdanmaya başlayınca pipetle başlayan limonata maceram yarım bardağı bir dikişte içip oradan uzaklaşmak zorunda kalışımla sonlandı. Havuz başında su sesleriyle uyuyor şimdi ve bende bir bankta otururken koyuyorum son noktayı.

Bu yazının ana fikri nedir dememe gerek yok sanırım, iki çocuk yardımsız olmaz!!! Olursa da birine kesin yazık olur ama anneye mi, çocuklara mı, annenin vahim psikolojisi altında ne yapacağını şaşıran babaya mı yoksa hepsine birden mi o değişir herhalde. Benim cevabım; hepsine birden.