Toparlıyorum

Önce oğlum yoğun bakıma girdi ve ben iki çocuklu hayata geç atıldım. İlk günler sorular, üzüntüler ve dualar arasında ne olduğunu anlamadım aslında. Sanki kendi hayatımı yaşamıyor da dışardan başka bir hayatı izliyordum. Sonra oğlum eve geldi ve zamanla iki çocukla baş başa kalıp devam etmeye başladım. İşte ne olduysa o zaman oldu. Bendeki gecikmiş lohusa depresyonu çıktı meydana. Ne yaptım ben, bu iki küçük çocukla nasıl baş edeceğim, kızıma haksızlık olmaz mı bal gibi haksızlık işte, oğlumu sevemiyorum bile işte ona da haksızlık, çok zor çooooook zor diye söylenip durdum.

Bir yandan da en korktuğum şeylerden biri şükürsüzlüğe düşmek olduğu için, şükürler olsun bu dönem geçecek diye telkin edip durdum kendimi. Aslında bu fazla şikayetçi, depresif, olduğu yerden ışık hızıyla kaçıp ıssız bir adaya sığınmak isteyen halim de yabancıydı sanki bana. Hatta bu kişi ben değildim de dışardan izlediğim bir başkasıydı tıpkı ilk günler hissettiğim gibi.

Şimdi… Toparlanıyorum artık. Olayı tamamen kabullenip, evet ben iki çocukluyum ve hatta iki bebekliyim, çok da zor değil planlı programlı hareket edip hayatımı düzenlersem halledebilirim demeye başladım. Sadece eskiden insanlar 5-10 çocuğu peş peşe yapıp nasıl bakıyorlardı gibi sorular gelince deliriyorum hala!

Bugünlerde keyif almaya başladık eşimle iki çocuklu halimizden. Dün arabadan ikisini birden indirirken bizi çok eğlenceli günler bekliyor inşallah deyip gülüştük. Bu arada toparlandığını nasıl anladın diye soran olursa, internet bağımlısı bir anne olarak eskisi gibi bilgisayarı açıp internete girebiliyorum ve hatta bloga bu haftaki ikinci yazımı giriyorum işte daha ne olsun:) Büyük bir toparlanma göstergesi bu ki herhalde benim gibi ev hanımlığından kilometrelerce uzak birinden evi toplayıp yemek yapmaya başladım cümlesini beklemezdi kimse:)