Nereden Başlasam

Aynı çocuktan bir 2010 model, bir de 2012 model doğurmuşum:) Resimlerini de özellikle yan yana koydum karşılaştırmalı olarak bakmak için. Ben oğlum doğduğu an onun kızıma ne kadar benzediğini anlamıştım, ikisinin bebeklik tipi yüksek oranda benzer bence, siz aradaki 7 farkı bulursanız lütfen söyleyin.

Şimdi normalleşmeye başlamış bir anne olarak,  blogumu da çok ihmal ettiğimin bilinciyle başlıyorum. Yazacak bir dünya şey var ama aklıma düştükçe yazarım artık. Malum lohusa sendromuna girme lüksüm bile olmadı, kayınvalidemin benim için hazırladığı o süslü püslü yatakta yatmak da kısmet olmada, bir de dış kapıya görümcemin astığı mavi tüllü pek afilli bebekli süsü de ilk gün eve bebeksiz gelince çıkardım. Oğlumu alacağım gün yeniden taktım ama hem de büyük bir keyifle.

Doğum yaptıktan 1 hafta sonra görümcemin düğünü vardı ve ben hamile olacaktım o düğünde. Kınasında ne kadar oynayacağımı anlatıp, çocuk senin düğünden sonra kesin doğar diye şakalaşırdık. Tam ne giysem derken kıyafete bile gerek kalmadı çünkü hayat sürprizlerle dolu ve biz ne planlarsak planlayalım nafile. Kınasına gitmedim daha doğrusu gidemezdim o durumdayken, o da beni tabi ki anlayışla karşıladı. Düğününe de gidip takısını taktıktan sonra çıktım. O moralle bu düğün organizasyonunda destekçi olması gereken yenge olarak bulunamazdım, aklım hep oğlumdaydı.

Çok zor bir süreçti. Hiçbir anne bebeğini doğurup eli boş çıkmasın o hastane kapısından çünkü çok yürek parçalayıcı. Ben hep şükrettim, yukarılara bakmadım hiç beterin beteri var deyip şükrettim. Bebeğimi gidip gelip emanet gibi dakikalarla sınırlı sevmek, hemşire gözetiminde emzirip tekrar hemşirenin kucağına vermek çok zordu. O yoğun bakıma her gidişimde elime sürdüğüm dezenfektan kokusu bile o acının izlerini taşır. Hele ki yeni doğum yapmış bir anne sandalyesinde bebeğini görmeye geldiyse ben ordayken, gözlerine bakıp ağlardım. Hep o ilk gün, bebeğimin yanına inip o minicik bedeni küvezde ağzından burnundan sokulmuş borular, eline açılmış damar yolu içinde görüp içimin daralışı gelir aklıma.

Tüm bunlar geçti çok şükür. Şimdi iki çocuklu bir hayat nasıl bir kaostur onun telaşındayım. Hem çok eğlenceli, hem çok aktif, hem çok yorucu, hem dünyanın en güzel duygusu. İkisi birden ağladıysa eşimle birbirimize bakıp gülüyoruz. Onların bu halinden bile keyif alıp, biz iki çocuklu olduk gerçekten diyoruz. Hayat şükredince güzel. Her sıkıntının ardında bulunabilecek o kadar çok güzellik, huzur, mutluluk ve sevgi var ki. Şikayete sebep çok da şükre sebep bulmak zaten asıl mesele.

Bu arada, kızım şu an kardeşini gidip gelip öpmekle, yatağına gidip bebiş bebiş diye bağırarak uyandırmaya çalışmakla, yanında yatırmak için çıngar çıkarmakla ve topunu getirip onunla top oynamaya çalışmakla meşgul:)