EVLAT!!!

Söylenecek tüm sözlerin söylendiği, kelimelerin anlamını bulamadığı, en yüksek çığlığın derin sessizliğindeyiz şimdi.

Bugün ben hani şu karnımda büyümeye çalışan, hani sağlıklı olursa doğacak olan, hani %50 ihtimalle de erkek olan bebeğimle ilgili bu hafta diye bir cümleye başlamaya hazırlanırken aldım şehit haberlerini.

Ateş düştüğü yeri yakar ama bir anneyi de en iyi bir anne anlar. Bir evlat demek ne demek her anne bilir. Onu doğduğu andan itibaren büyük bir emekle, büyük bir sevgiyle büyütüp, üzerine büyük büyük hayaller kurup sonra da saçma sapan bir savaşın(!) sebebi olarak onu toprağa vermek. Hem de gencecikken, hem de henüz daha hayata yeni yeni adım atmaya başlamışken.

Kimse kader diyemez buna!!!

Kimse takdir böyleymiş diyemez!!!

Bu bile bile ladestir, bile bile bir vatanın evladını kendi elleriyle katledişidir. Bu bir trafik kazası değildir işte, bu yaşayacağı ömür bu kadarmış deyip acını da alıp kenara çekilecek kadar kolay kaldırılabilir bir şey değildir. Can dediğin bu kadar ucuz hiç değildir.

Şimdi benim bir oğlum olsa askere göndermemek için bin bir türlü yol ararım. Bu kadar da açık söylüyorum ki askere göndermemenin yolunu arayan bir ana olarak da vatan haini olmam sadece aklı başında bir insanın yapması gerekeni yaparım.

Can bedava değil. Evlat bedava değil. Bu kadar ucuz olamaz can, bu kadar ucuza giden her canın ardından dalga geçer gibi bıçak kemiğe dayandı denilemez!!!

Vatan sağolmasın artık bunca kana sağolan bir vatandan da söz edilemez zaten. Dedim ya benim gönlümde bu kendi evladını kendi yok eden vatana verilecek asker(!) yok.